«ΕΠΙΟΡΚΟΙ» - ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΩΣ

Η τελευταία πράξη της μακράς και οδυνηρής περιπέτειας του Αντιπρύτανη του ΑΠΘ συναδέλφου Γιάννη Παντή, που τίθεται σε αργία πριν καν εκδικαστεί υπόθεση που εκκρεμεί εις βάρος του, ξαναφέρνει στο προσκήνιο ένα νομικό τερατούργημα που δυναμιτίζει τη λειτουργία του Πανεπιστημίου και της δημόσιας διοίκησης και μας οδηγεί ολοταχώς πίσω στο… μέλλον, στην εποχή που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Ο απαράδεκτος αυτός νόμος συνδέεται άμεσα με τις απαιτήσεις της τρόικας για δραστική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Με τη σατανική ιδέα περί «επίορκων» -γενικώς και αορίστως- εξυπηρετούνται με τον καλύτερο τρόπο οι επιδιώξεις της και συγχρόνως προσφέρεται μια ηθικά επιχρυσωμένη διέξοδο στους κρατούντες. Εκεί που θα τους αποκαλούν όλοι κοινωνικά ανάλγητους, με τον ηθικό στιγματισμό των θυμάτων μετατρέπονται αυτομάτως σε άτεγκτους μεταρρυθμιστές και εξυγιαντές της σάπιας δημόσιας διοίκησης. Παλιά μου τέχνη… 

Όσα σχέδια αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα και αν υποβάλλει στη τρόικα ο καημένος ο Μανιτάκης, όσο και αν τους εξηγεί ότι αρκεί ο αριθμός των συνταξιοδοτήσεων για να επιτευχθεί ο δεδηλωμένος στόχος συρρίκνωσής του, οι «εξολοθρευτές» της τρόικας έχουν λυσσάξει. Ζητούν απολύσεις. Α-π-ο-λ-ύ-σ-ε-ι-ς. Φυσικά το θέμα είναι καθαρά ιδεολογικό. Συμβολικό. Τους ενδιαφέρει να αρχίσει από τώρα το ξήλωμα, να σπάσει επιτέλους το ταμπού. Κι αργότερα, με την αναθεώρηση του συντάγματος και την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, θα επιχειρηθεί η τελική έφοδος για την κατάληψη της Βαστίλης. Βέβαια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η Ελλάδα –και πριν ακόμη από την κρίση- είχε αναλογικά έναν από τους μικρότερους δημόσιους τομείς στην Ευρωζώνη από άποψη αριθμού δημοσίων υπαλλήλων. Τη στιγμή δε αυτή ο αριθμός τους έχει μειωθεί  τόσο πολύ, σύμφωνα με το follow-up της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων, που σίγουρα βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της σχετικής κατάταξης. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους φανατικούς εξτρεμιστές της τρόικας. Δεν ιδρώνει το αυτί τους.

Και γιατί άλλωστε να ιδρώσει; Σάμπως θα υποστούν καμιά κύρωση αν η πολιτική τους αποδειχτεί καταστροφική; Στου κασίδη το κεφάλι, οι αλμπάνηδες του αγοραίου φιλελευθερισμού βρίσκουν την ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τα πιο τρελά όνειρά τους και τις ανομολόγητες επιδιώξεις τους. Και στο τέλος, το πολύ-πολύ να ψελλίσουν κανένα συγγνώμη που υπολόγισαν λάθος τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές ή, ακόμη χειρότερα, να συνεχίσουν και μετά θάνατον να επιπλήττουν το δύσμοιρο πειραματόζωο που δεν άντεξε το σοκ της αλγεινής θεραπείας τους.

Γιώργος Δουράκης

Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας

Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ