«Οταν φτάνεις στον πάτο, βρίσκεις οποιονδήποτε τρόπο να ταΐσεις τα παιδιά σου»

Απελπισμένες Ιταλίδες, αντιμέτωπες με την ανεργία, την ανέχεια και τη φτώχεια, αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχει υιοθετήσει και η ιταλική κυβέρνηση, στρέφονται τώρα στο «εικονικό σεξ» για να επιβιώσουν. Στις αρχές του 2012 ο Μάριο Μόντι επέβαλε δραστικές περικοπές στις δαπάνες των τοπικών κυβερνήσεων και δισεκατομμύρια σε αυξήσεις φόρων, ενώ η ανεργία αυξήθηκε δραματικά, πλήττοντας κατά κύριο λόγο τις γυναίκες, όπως επισημαίνει η Ορια Γκαργκάνο, εκπρόσωπος της Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό Λόμπι Γυναικών: «Η οικονομική κρίση, και η μείωση των εισοδημάτων που συνεπάγεται, μπορεί να επιδεινώσει τις ανισότητες φύλου αυξάνοντας την οικονομική εξάρτηση των γυναικών αλλά και τη φτώχεια».

Πρόσφατο ρεπορτάζ του περιοδικού «Planeta Donna» αποκαλύπτει κατακόρυφη άνοδο του αριθμού των γυναικών που δουλεύουν στην ιταλική βιομηχανία του σεξ, ιδίως στην κυβερνοπορνογραφία. Πολλές γυναίκες για να συντηρήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους έχουν καταλήξει webcamgirls, προσφέροντας σεξουαλικές υπηρεσίες σε πελάτες του Διαδικτύου. Ερευνήτρια του WNN (Women News Network), που κατάφερε να μπει στα κυκλώματα της κυβερνοπορνογραφίας, έφερε στο φως της δημοσιότητας τις αφηγήσεις πολλών νέων γυναικών που αναγκάζονται να εκπορνεύονται.

«Οταν φτάνεις στον πάτο, παραμερίζεις την αξιοπρέπειά σου ως γυναίκα και βρίσκεις οποιονδήποτε τρόπο να ταΐσεις τα παιδιά σου», ομολόγησε μια 30χρονη που μεγαλώνει μόνη της τις δύο κόρες της. Ηταν μια ανεξάρτητη γυναίκα με καλοπληρωμένη δουλειά ως σεφ σε εστιατόριο της Πίζας. Αλλά με την κρίση έχασε τη δουλειά της. Εκτοτε κανείς δεν ήταν πρόθυμος να την προσλάβει, έστω και με τον βασικό μισθό. «Οταν βάζω τις μικρές για ύπνο τούς διαβάζω πάντα ένα παραμύθι. Είναι δύσκολο να τους λες “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”, όταν γίνεσαι μια “διαδικτυακή πόρνη” για να τους εξασφαλίσεις στέγη και τροφή. Αλλά δεν βρήκα άλλη δουλειά για να επιζήσουμε».

Για την 22χρονη Χριστίνα, κόρη ενός έως πέρσι εύπορου εργολάβου οικοδομών και φοιτήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Bocconi του Μιλάνου, η κρίση σήμανε την καταστροφή. Ο πατέρας της χρεοκόπησε, η ίδια αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο και «έψαξα μήνες για δουλειά αλλά κανένας δεν ήθελε να προσλάβει κάποια που δεν είχε καμιά προϋπηρεσία κι έτσι, για να ξεχρεώσουμε, αποφάσισα να κάνω αυτή την ταπεινωτική δουλειά». Σαν τη Χριστίνα πολλές φοιτήτριες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους λόγω της κρίσης. Η ιταλική κυβέρνηση έχει μειώσει δραστικά τα επιδόματα για φοιτητές μη προνομιούχων οικογενειών, ενώ η ανεργία στους νέους έως 25 ετών το 2011 έφτασε το 29,1%, οπότε είναι σχεδόν αδύνατο για έναν νέο άνεργο να βγει από τη φτώχεια.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Κορίτσια για προσωρινό γάμο!

ΑΙΓΥΠΤΟΣ Μια μορφή συγκαλυμμένης, πλην νόμιμης, πορνείας ανηλίκων

Η κατάσταση παραμένει έκρυθμη στην Αίγυπτο, αλλά οι καλοκαιρινές συνήθειες των εύπορων μεσήλικων τουριστών από τις χώρες του Κόλπου δεν αλλάζουν και συνεχίζουν να καταφτάνουν κατά χιλιάδες, συχνά με τις οικογένειες και το υπηρετικό προσωπικό τους. Πολλοί από αυτούς κυκλοφορούν με τα πολυτελή αυτοκίνητά τους σε φτωχά χωριά αναζητώντας –με τη βοήθεια Αιγύπτιων προξενητών– ανήλικες κοπέλες.

Σε πολλές φτωχές αγροτικές περιοχές της χώρας κάθε χρόνο νοικιάζονται ή πωλούνται χιλιάδες κορίτσια ηλικίας 11-18 ετών. Οι γονείς τα δίνουν σε πλούσιους μεσήλικες κάνοντας χρήση του νόμου για «προσωρινό γάμο». Πρόκειται για θεσμό που έρχεται να διευκολύνει τις σεξουαλικές επαφές στις, κατά τα άλλα, αυστηρές ισλαμικές κοινωνίες, επιτρέποντας έναν γάμο συγκεκριμένης διάρκειας, η οποία ξεκινά από λίγες ώρες και μπορεί να φτάσει έως και κάποια χρόνια, αναλόγως της συμφωνίας που γίνεται και του ποσού που καταβάλλεται.

Στην πραγματικότητα είναι μια μορφή συγκαλυμμένης, πλην νόμιμης, πορνείας ανηλίκων. Οι προξενητές, που μοιράζονται τα χρήματα με τους γονείς των κοριτσιών, είναι συνήθως δικηγόροι που αναλαμβάνουν και τα τυπικά, ανάμεσά τους και να πλαστογραφούν ταυτότητες ώστε να ξεπεραστεί το εμπόδιο του νόμου που απαγορεύει τον γάμο των κοριτσιών κάτω των 18 ετών. Στα δε γραφεία τους διαθέτουν και αίθουσες όπου παρελαύνουν τα κορίτσια ώστε να επιλέξει ο πελάτης εκείνη που ταιριάζει στα γούστα του.

Οι προσωρινοί γάμοι, γνωστοί ως «μούτ’α», μπορεί να κοστίσουν έως και 120 δολάρια για μία ημέρα και από 3.000 έως και 10.000 δολάρια για όλο το καλοκαίρι. Αυτά τα ποσά αποτελούν τεράστιο κίνητρο εκμαυλισμού σε μια χώρα όπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού ζει με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα.

Η εξάλειψη της εμπορίας ανηλίκων αποτελεί μία από τις πολλές διαψευσμένες ελπίδες της λαϊκής εξέγερσης του 2001, καθώς μετά από αυτήν -σύμφωνα με την Αζα Ελ Ασμάγουι, διευθύντρια της μονάδας καταπολέμησης της εμπορίας ανηλίκων του Εθνικού Συμβουλίου για τα Παιδιά και τη Μητρότητα- η εμπορία κοριτσιών έχει αυξηθεί λόγω της επιδείνωσης της οικονομικής κατάστασης και της πλήρους αναποτελεσματικότητας των διωκτικών αρχών.

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Σταμάτα να λες στις γυναίκες να χαμογελούν

«Ελα μωρό μου, χαμογέλα μου λίγο. Ελα, ξέρω πώς να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα». Τυπικό «πείραγμα» απέναντι στο οποίο κάποιες γυναίκες απαντούν οργισμένα κι άλλες απλώς προσπαθούν να το αγνοήσουν. Η Τατιάνα Φαζλαλιζάντεχ αποφάσισε να μετατρέψει τη δυσφορία για αυτή την τόσο συνηθισμένη μορφή παρενόχλησης σε δημόσια καταγγελία. Η καλλιτέχνις του Μπρούκλιν παρουσιάζει αυτές τις ημέρες ένα πρότζεκτ με τίτλο «Σταμάτα να λες στις γυναίκες να χαμογελούν». Πρόκειται για πορτρέτα γυναικών που κοιτούν δυναμικά, προκλητικά και αποφασιστικά, τοποθετημένα σαν γιγαντο-αφίσες στους ίδιους ακριβώς χώρους όπου παρενοχλούνται.

Αντί για τον φόβο που συχνά προκαλούν αυτές οι στιγμές στις γυναίκες, η Φαζλαλιζάντεχ επέλεξε να τις δείξει δυνατές και έτοιμες να ανταποδώσουν. Οπως δήλωσε σε συνέντευξή της στο «Daily Beast», πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα σχόλιο σχετικά με το πώς συμπεριφέρονται στις γυναίκες στους δημόσιους χώρους αλλά και πώς αναμένεται από αυτές να αντιδρούν.

Η καλλιτέχνις ανακάλυψε στο Διαδίκτυο δεκάδες κινήματα κατά της «παρενόχλησης στον δρόμο», φαινόμενο που έχει υποστεί εκατοντάδες φορές καθώς περπατά, κάνει ποδήλατο ή οδηγεί το αυτοκίνητό της, και αποφάσισε να στρατεύσει το ταλέντο της σε αυτή την καθημερινή μάχη να μπορείς να κυκλοφορείς στους δρόμους χωρίς κανείς να σε πειράζει, να σε αγγίζει, να σε τρομάζει.

Επέλεξε δε το κλασικό «χαμογέλα μου λίγο» ως μία από τις κεντρικές λεζάντες των πορτρέτων της, γιατί ενσαρκώνει μια νοσηρή προσδοκία από τις γυναίκες: «Αντίθετα από ό,τι μας βομβαρδίζουν, οι γυναίκες δεν χρειάζεται να ανταποκρίνονται στις ανδρικές ανάγκες της στιγμής, δεν χρειάζεται να τους ευχαριστούν ή να τους κολακεύουν ανά πάσα στιγμή, είτε στον δρόμο είτε στις προσωπικές τους σχέσεις. Θεωρούν ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν ένα είδος μόνιμης θετικής συναισθηματικής ανταπόκρισης στις επιθυμίες των ανδρών, να τις αποδέχονται, να είναι πάντα χαρούμενες, χαμογελαστές, καλές, περιποιητικές, όμορφες και αξιαγάπητες.

Γι’ αυτό και πολλοί άντρες θεωρούν δικαίωμά τους να ενοχλούν τις γυναίκες με δήθεν φιλοφρονήσεις ή να πιάνουν κουβέντα μαζί τους αδιαφορώντας αν κι εκείνες το θέλουν. Ε, λοιπόν, δεν μας αρέσει κι ούτε χαμογελάμε».

www.efsyn.gr