ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ:

«ΔΙΑΡΚΕΣ» ή «ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ»;

του Γιώργου Δουράκη

Το δεύτερο κύμα διαθεσιμότητας/απολύσεων στο δημόσιο βρίσκεται στην τελική φάση του. Ο νέος Υπουργός Απολύσεων –εν αντιθέσει με τον προηγούμενο της ΔΗΜΑΡ- προχωρά ακάθεκτος, χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό, στην υλοποίηση των σχεδίων της τρόικας. Όπως ήταν αναμενόμενο (καθότι «πρέπει να υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το Μνημόνιο»), έχει αμολήσει τους κυνηγούς κεφαλών, που βγήκαν παγανιά και στη δική μας γειτονιά (των εκπαιδευτικών) για να εντοπίσουν πού θα γίνουν οι εκτελέσεις, πόσοι θα εκτελεστούν και ποιοί ακριβώς θα είναι οι μελλοθάνατοι. Κανονικά πογκρόμ, δηλαδή. Λίστες προγραφών με ονόματα και διευθύνσεις.

Αλλά δεν καταλαβαίνω προς τί όλος αυτός ο θόρυβος. Διαφάνεια και αξιοκρατία δεν ήταν ανέκαθεν το αίτημα της κοινωνίας; Ε, λοιπόν, διαφάνεια και αξιοκρατία εφαρμόζει ο άνθρωπος. Με μια μικρή, ανεπαίσθητη, διαφορά. Εμείς διεκδικούσαμε διαφάνεια και αξιοκρατία στις προσλήψεις. Αυτός εφαρμόζει διαφάνεια και αξιοκρατία στις... απολύσεις! Σιγά τη διαφορά! Τι προσλήψεις, τι απολύσεις! Σημασία έχει η αξιοκρατία. Σημασία έχει όταν πεθαίνεις να ξέρεις ότι πεθαίνεις αξιοκρατικά -«για τη μεταρρύθμιση, ρε γαμώτο»!- ώστε να έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη. Αλλιώς, τι ψυχή θα παραδώσεις;

 Βέβαια η κυβέρνηση απορρίπτει μετά βδελυγμίας την κατηγορία ότι ρίχνει τους ανέργους στον Καιάδα (της Σπάρτης) κι έχει δίκιο. Αλλά μήπως και η ταράτσα του σπιτιού ή ο φωταγωγός της πολυκατοικίας την ίδια δουλειά δεν κάνουν; Δεν διστάζει μάλιστα να χοντρύνει επικίνδυνα το παιχνίδι, στιγματίζοντας χαιρέκακα τους μελλοθάνατους: «καλά να πάθετε, αφού δεν είστε ανταγωνιστικοί, δεν μπήκατε μέσω ΑΣΕΠ». Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι αυτοί που τους κουνάνε το δάχτυλο είναι οι ίδιοι που τους έβαλαν ρουσφετολογικά στο Δημόσιο και άρα είναι τραγελαφικό από τη μια μέρα στην άλλη να μετατρέπονται σε τιμητές.

Τι είδους κοινωνική φιλοσοφία όμως είναι αυτή που πρεσβεύει ότι δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή έχουν μόνον οι ανταγωνιστικοί; Μπορεί ο δαρβινισμός να ισχύει στη ζούγκλα. Δεν έχει όμως θέση σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Στην πολιτισμένη κοινωνία επιβιώνουν και οι αδύνατοι, όχι μόνον οι ανταγωνιστικοί. Αλίμονο αν ο νόμος της ζούγκλας και της βαρβαρότητας διαβρώσει και τον κοινωνικό ιστό…

Αλλά μη φαντάζεστε ότι με τις απολύσεις στο δημόσιο λύνεται το δημοσιονομικό πρόβλημα. Κάθε άλλο. Πρόκειται για σταγόνα στον ωκεανό. Το θέμα είναι καθαρά ιδεολογικό και συμβολικό. Η τρόικα των πιστωτών τόνισε από την αρχή ευθαρσώς ότι θέλει «αίμα» και στο Δημόσιο. Για να σπάσει επί τέλους το ταμπού της μονιμότητας. Είναι πραγματικά να τρελαίνεσαι. Τραβάμε ό,τι τραβάμε για τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού. Τη στιγμή μάλιστα που έχει αποτύχει παταγωδώς …

Δεν αρκούν βλέπετε οι εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στη βιομηχανία, στις οικοδομές,  στο εμπόριο, στις τράπεζες, στις ασφάλειες, στην εστίαση, στον τουρισμό, στη ναυτιλία, στις τηλεπικοινωνίες και σε άλλους κλάδους, ών ουκ έστιν αριθμός. Χρειάζονται μαζικές απολύσεις και στην ΕΡΤ, στην παιδεία, στην υγεία, στις μεταφορές, στα μουσεία, στον αθλητισμό, στην αστυνομία και σ’ όλα τα υπουργεία της κεντρικής διοίκησης. Απολύσεις. Παντού απολύσεις. Μόνο απολύσεις. Έτσι θα λύσουμε το πρόβλημα της απασχόλησης! Όχι, για όνομα του Θεού, μην πυροβολείτε τον πιανίστα! Δεν παραφρόνησα ξαφνικά, δεν είχαμε φέτος μεγάλες ζέστες. Οι τροϊκανοί είναι αυτοί που τα λένε και οι εντεταλμένοι εσωτερικού αυτοί που τα υλοποιούν. Άρα αυτοί είναι (οικονομικά) ανισόρροποι και (κοινωνικά) διεστραμμένοι.

Τίθενται εν προκειμένω αμείλικτα ερωτήματα. Άραγε όλος αυτός ο πολιτικο-τεχνοκρατικός  εσμός των παρανοϊκών που διαπράττει το «λάθος» των μαζικών απολύσεων και στο δημόσιο τη στιγμή που η ανεργία έχει ξεπεράσει το 27% -«λάθος» χειρότερο και από έγκλημα-  έχει μόνο πολιτικές ευθύνες; Δεν φέρει άλλου είδους ευθύνες για το ότι οδηγεί πιθανότατα τη χώρα σε πολιτική εκτροπή; Και το «λάθος» αυτό είναι διαρκές ή στιγμιαίο; Μπορεί μια κυβέρνηση να επικαλείται εντολές των πιστωτών και να συνεχίζει μια καταστροφική πολιτική, όταν η ίδια η τρόικα παραδέχεται ότι έπεσε έξω και ότι η πολιτική αυτή είναι αποδεδειγμένα λανθασμένη;

Τι ρόλο παίζει τελικά αυτή η κυβέρνηση; Μπορεί να λειτουργεί με στρατιωτική ή επιχειρησιακή λογική, με λογική ιεραρχίας και να λέει ότι δεν φταίει αυτή, ότι είναι αναγκασμένη να εκτελεί εντολές «ανωτέρων»; Και ποιοι είναι αυτοί οι «ανώτεροι»;  Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Θα λογοδοτήσει άραγε κανείς για την πρωτοφανή καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας; Τουλάχιστον παλαιότερα επικρατούσε η φιλοσοφία της «πτωχής μεν, αλλά εντίμου Ελλάδος». Σήμερα; Τα απεμπολήσαμε όλα κυριολεκτικά «για μια χούφτα ευρώ», αφού ως γνωστόν το μεγαλύτερο μέρος των δανείων της τρόικας στόχευε στην έμμεση στήριξη των τραπεζών της Γερμανίας και της Γαλλίας. Αντίθετα η χώρα μας, με τις τευτονικής έμπνευσης πολιτικές του πόνου και της καμένης γης, βυθίστηκε σε πρωτοφανή ύφεση και ανεργία.  Θα πληρώσει κανείς για όλα αυτά;

Πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η οποία παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετικά υποτονική, «δεν ακούγεται». Πρέπει ο αρχηγός και τα στελέχη της να συνειδητοποιήσουν ότι έχουμε πόλεμο (οικονομικό και κοινωνικό). Άρα χρειάζεται και «πόλεμος λέξεων». Δεν νοείται πόλεμος χαμηλών τόνων. Πρέπει επειγόντως να ανεβάσει στροφές για να εκφράσει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Αγανακτισμένα σήμερα είναι και τα μεσαία στρώματα, που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να καταρρέει. Άρα το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να χαμηλώσει τους τόνους για να προσελκύσει τα μεσαία στρώματα και το πολιτικό κέντρο δεν ισχύει. Όσο δεν ανεβάζει στροφές απογοητεύει τους κάθε λογής αγανακτισμένους  και τους στέλνει σούμπιτους στο στόμα του λύκου, στους φασίστες, που κερδίζουν διαρκώς έδαφος.

Και βέβαια δεν ανεβάζεις τους τόνους με αναφορές στα «γουναράδικα» (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) και άλλα φαιδρά. Χρειάζεται ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία με στόχο την ανατροπή του μνημονίου και των δυνάμεων που το στηρίζουν. Χρειάζεται ένα δημοκρατικό παλλαϊκό μέτωπο, που θα συνενώσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις της αριστεράς και της κεντροδεξιάς, με στόχο την αναχαίτιση και συντριβή του αγοραίου καπιταλισμού, της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας. Όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις (πλην φασιστών) είναι πολύτιμες. Οι καιροί ού μενετοί και δεν προσφέρονται για μοναχικούς καβαλάρηδες. Η ισχύς εν τη ενώσει…

Γιώργος Δουράκης

Αναπληρωτής Καθηγητής

Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ