Το Γερμανικό πείραμα συνεχίζεται αταλάντευτο στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα πείραμα προσαρμοσμένο απόλυτα, αφ’ ενός μεν στην αντίληψη των κυρίαρχων Γερμανικών ελίτ και των δορυφόρων τους για την οικονομία, αφετέρου δε προσαρμοσμένο στη συνείδηση των Γερμανών, που αποκτήθηκε μέσα από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Πρόκειται για ένα Πείραμα ξεκάθαρα συμβατό με τη Γερμανική ηγεμονική πολιτική για μια Ευρώπη που ενώ απέφυγε δύο φορές στον εικοστό αιώνα τη Γερμανική κατάκτηση, είναι, όπως πιστεύεται, δυνατό να κατακτηθεί σήμερα μέσω της οικονομικής δύναμης και της δεσπόζουσας παραγωγικής, χρηματοοικονομικής και εξαγωγικής θέσης που η Γερμανία κατέχει στη γηραιά ήπειρο.

Το Πείραμα που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ελλάδα, χώρα μικρή, με ικανοποιητικό αριθμητικό δείγμα πληθυσμού και με στρατηγική γεωγραφική θέση στη Μεσόγειο, εμπεριέχεται και αποδίδεται ουσιαστικά με ένα σύνθετο ερώτημα το οποίο, προφανώς, πρέπει να βρει την απάντηση του, καθώς τούτο είναι δυνατό να αποτελέσει το βασικό πρόκριμα για τη συνέχιση ή μη της πολιτικής των κυριάρχων Γερμανικών ελίτ. Άλλωστε, το Πείραμα υλοποιούμενο σε μία χώρα που αποτέλεσε όπως τούτο είναι πλέον εμφανές τον πιο αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα της Ευρωπαϊκής και Παγκόσμιας κρίσης του νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού είναι Πείραμα απόλυτα συμβατό με τις Γερμανικές πεποιθήσεις, οι οποίες ιστορικά εκρέουν από την οικονομική πορεία της χώρας αυτής διαχρονικά, αλλά και από τις εμπειρίες του Γερμανικού κατεστημένου και του Γερμανικού λαού, που αποκτήθηκαν ιστορικά στο πλαίσιο των σχέσεων και των αντιλήψεων για το Γερμανικό κράτος και το ρόλο του.

Εάν το Ελληνικό Πείραμα επιτύχει, τότε ολόκληρη η αγγλοσαξονικής και γαλλικής προέλευσης οικονομική θεωρεία της ύφεσης, ή ειδικότερα ακόμη η θεωρία της οικονομικής πολιτικής για το ξεπέρασμα της ύφεσης και της κρίσης ανατρέπεται. Ας σημειωθεί δε, ότι το Ελληνικό Πείραμα είναι σοβαρότερο  και αντιπροσωπευτικότερο του αντίστοιχου Ιρλανδικού ή Πορτογαλικού για λόγους που κατά κόρον έχουν αναλυθεί τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα, εάν το Ελληνικό Πείραμα επιτύχει, τότε η Γερμανική συνταγή της πολιτικής της λιτότητας, της δημοσιονομικής σταθερότητας, της αυστηρής πάταξης των ελλειμμάτων και του πληθωρισμού, ενμέσω μάλιστα βαθειάς ύφεσης, αλλά και η πολιτική της περίφημης εσωτερικής υποτίμησης με συστηματική υποβάθμιση των δημόσιων δαπανών γενικά και βέβαια τη συρρίκνωση της κοινωνικής πρόνοιας, θα αποδειχθεί και θα προβληθεί ως αποτελεσματική συνταγή. Το Ελληνικό Πείραμα θα έχει ικανοποιήσει τότε τις Γερμανικές προσδοκίες, η Γερμανική επικυριαρχία θα έχει ολοκληρωθεί και η Ελλάδα θα έχει καταστεί ένας νέος Γερμανικός δορυφόρος με έντονα τα στοιχεία του νεοαποικισμού.

Γίνεται αντιληπτό ότι στο πλαίσιο του ηγεμονικού αυτού παιχνιδιού λίγο ενδιαφέρει η θυσία μερικών γενεών ανθρώπων που ήδη οδηγήθηκαν ή οδηγούνται στη φτώχεια, στη μιζέρια στη μετριότητα και στη απόλυτη κατάρρευση. Σημασία έχει το Πείραμα να αποδείξει και να επαληθεύσει τα πιστεύω, τις ιδεοληψίες και τις προσδοκίες των κυρίαρχων Γερμανικών ηγετικών ελίτ που σήμερα με τις ευλογίες των συχνά παραπλανημένων Γερμανών ψηφοφόρων καθορίζουν τις Ευρωπαϊκές εξελίξεις, ποδηγετώντας την πορεία της Ευρωπαϊκής περιπέτειας και αναμφίβολα του Ευρωπαϊκού Νότου.

Η έννοια της αποτελεσματικότητας αποκτά, διαυτού του τρόπου, ένα ιδιάζον περιεχόμενο στη σκέψη της Γερμανικής άρχουσας τάξης. Τούτο με βαθύτατη ταυτόχρονη ευθύνη των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι έχοντας έντονα φιλελευθεροποιηθεί, συνεργάζονται με τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες στη διεκεπαιρέωση του Πειράματος, παρά τις κατά καιρούς κορώνες και τα ευνοϊκά σχόλια για δήθεν Ελληνικές επιτυχίες και για τις θυσίες του Ελληνικού λαού, που υποκριτικά μοιάζει να σέβονται και να θαυμάζουν για την δήθεν ωριμότητα και για την αξιοθαύμαστη, ως λέγουν, υπομονή του.

Η έννοια της αποτελεσματικότητας αποκτά ένα ιδιόμορφο περιεχόμενο, καθώς, εκ των πραγμάτων, σχετίζεται, τελείως επιδερμικά, με την ουσία και τη έννοια της επιδιωκόμενης, απελπισμένα, οικονομικής ανάπτυξης.

Η ανάπτυξη αυτή, επιτηδείως συγχέεται με την απλή βελτίωση κάποιων δήθεν βασικών οικονομικών δεικτών, οι οποίοι διατηρώντας δυστυχώς ένα ποσοτικό και στατιστικό περιεχόμενο μόνον, ουδόλως σχετίζονται με τη δίκαιη διανομή του εισοδήματος, με την απορρόφηση της προκλητικά αυξανόμενης ανεργίας, με την προστασία του δημόσιου αγαθού, με την κατοχύρωση του κοινωνικού δικαιώματος στην εργασία, με τη συλλογικότητα, με την ποιότητα της Δημοκρατίας και την ποιότητα της ζωής του λαού.

Η πιθανή, μετά από χρόνια, ανάκαμψη του ήδη δραματικά καταρρεύσαντος Α.Ε.Π., η δημιουργία κάποιων αμφιβόλου ερμηνείας πρωτογενών πλεονασμάτων, ο χαμηλός γενικός δείκτης πληθωρισμού, που πιθανότατα θα εξακολουθήσει να διαφέρει από τον ειδικότερο δείκτη τιμών καταναλωτή (το καλάθι της νοικοκυράς) ο οποίος θα εξακολουθήσει να είναι δυσβάστακτος για λόγους που σχετίζονται με την αθέατη προστασία του ξένου και ντόπιου οργανωμένου συμφέροντος, η κάποια βελτίωση της ανταγωνιστικής θέσης της χώρας, ή η κάποια αναβάθμιση της από τους αμφίβολης αναγκαιότητας ύπαρξης «οίκων αξιολόγησης» κλπ. θα εκληφθούν ως τεράστιες επιτυχίες της επιβληθείσας πολιτικής και θα προβληθούν ως αποτελεσματικές και προωθούσες τη δήθεν ανάπτυξη, που πόρρωθεν βέβαια απέχει από το αληθινό περιεχόμενο του όρου αυτού. Ενώ σε κάποια στιγμή οι περίφημοι βασικοί δείκτες θα βελτιώνονται, δικαιολογώντας θεωρητικά κάποιο είδος μεγέθυνσης (growth)  η πραγματική ανάπτυξη (development) θα είναι απούσα, ο λαός και πάλι θα θυσιάζεται, ενώ οι Γερμανικές και ντόπιες ηγετικές οικονομικές, χρηματοπιστωτικές και πολιτικές ελίτ θα θριαμβολογούν, δέσμιες και οι ίδιες τόσο των ιδεοληψιών όσο και του επικίνδυνα αντικοινωνικού πανούργου λόγου τους.

Υπό το πρίσμα τέτοιων σκέψεων, το Πειραματόζωο, δηλ. ο Ελληνικός Λαός, δεν έχει παρά ελάχιστες επιλογές. Το Πειραματόζωο, ή θα οδηγηθεί στο θάνατο, ή θα οδηγηθεί σε μια ανυπόφορη μετριότητα, υποταγή και ψευδαίσθηση ελευθερίας, ή θα μεταβληθεί σε σοφό λέοντα και θα σταματήσει το απαράδεκτο αυτό Πείραμα που εις βάρος του συντελείται.

Η μεταμόρφωση του σε σοφό λέοντα είναι δυνατό να οδηγήσει ολόκληρη την Ευρώπη σε νέους δρόμους, θέτοντας εν αμφιβόλω την κυριαρχία των Γερμανικών και ντόπιων ηγετικών ελίτ που τον υπέβαλαν στο Πείραμα καλλιεργώντας το φόβο, που διαφοροποίησαν κατά βούληση το Ευρωπαϊκό ιδεώδες του ανθρωπισμού και της Δημοκρατίας της Ευρώπης των Λαών, που ανακατένειμαν υπέρ αυτών τα παραγωγικά πλεονάσματα, που μεγιστοποίησαν τα κέρδη του χρηματοοικονομικού και του πολυεθνικού κεφαλαίου και που υιοθέτησαν μια ιδιάζουσα και περιοριστική έννοια του αποτελεσματικού, η οποία ιδιοτελή κεφαλαιουχικά  συμφέροντα εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί εδώ και τριάντα περίπου χρόνια.

Ποιο είναι όμως το ερώτημα που τίθεται στον πυρήνα του Πειράματος που συνεχίζει αταλάντευτα να συντελείται στην Ελλάδα; To ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι το εξής: Σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, είναι δυνατό να οδηγηθούμε στην ανάπτυξη, με το πλήρες περιεχόμενο του όρου αυτού, όταν συνυπάρχουν και δια της επιβαλλομένης οικονομικής συνταγής συντηρούνται, πλήθος παραγόντων και δεδομένων (που εκτίθενται παρακάτω), ή μήπως η συνύπαρξη των παραγόντων και των δεδομένων αυτών είναι απαγορευτική της ανάπτυξης, χωρίς τη ριζική ανατροπή και αναθεώρηση της ακολουθούμενης και επιβαλλόμενης άνωθεν πολιτικής;

To ερώτημα είναι σαφές και σχετίζεται άμεσα με τις θεωρητικές επιστημονικές οικονομολογικές κατακτήσεις οι οποίες, διαχρονικά, έχουν διατυπωθεί για την ύφεση και την οικονομική κρίση, έχοντας μάλιστα ιστορικά επαληθευτεί. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι, βέβαια, εύκολη και τούτο γιατί πίσω από τις οικονομολογικές ερμηνείες υποκρύπτονται, πάντοτε, παντός είδους ιδεολογίες που συσκοτίζουν τον ανθρώπινο νου. Γιατί ταυτόχρονα, άλλες είναι οι ερμηνείες των ισχυρών και άλλες οι ερμηνείες των αδυνάμων. Παρόλα αυτά οι συνυπάρχοντες παράγοντες είναι πραγματικοί και τα δεδομένα κατά κανόνα αδιαμφισβήτητα, πράγμα το οποίο επιτρέπει τη διεύρυνση της αντικειμενικότητας στη προσέγγιση. Οι εξελίξεις είναι εδώ, παρούσες, αλλά και οι προβλέψεις πάντοτε αβέβαιες.

Προς ποια όμως κατεύθυνση οδηγούν το περιεχόμενο της απάντησης οι διαφαινόμενες πιθανότητες; Τα πραγματικά  δεδομένα και οι συνυπάρχοντες παράγοντες είναι επιτρεπτικά ή απαγορευτικά της ανάπτυξης; Ο καθένας μπορεί να κάνει τη δική του επιλογή και να αποφασίσει έχοντας κατά νου, ότι η ανθρώπινη αλήθεια είναι πάντοτε σχετική, καθισταμένη απόλυτη μόνον όταν μεταφυσικά αποκαλύπτεται ως τέτοια από το Θεό.

Η αλήθεια του υπογράφοντος το κείμενο αυτό και άρα το περιεχόμενο της απάντησης του στο τεθέν ερώτημα που αποτελεί και τον πυρήνα του Πειράματος, εκπορεύεται από τα μέχρι τώρα διατυπωθέντα. Είναι δε η απάντηση απόλυτα, νομίζω, συμβατή με τις παραδοχές που ήδη έχω διατυπώσει για το περιεχόμενο των εννοιών της ανάπτυξης και της αποτελεσματικότητας.

Γιατί σε μια χώρα όπως το Πειραματόζωο η Ελλάδα, όπου:

·         Οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι είναι σήμερα περισσότεροι από τους νόμιμα εργαζόμενους

·         Οι άνεργοι αγγίζουν επισήμως τους 1.376.000 ξεπερνώντας ανεπίσημα κατά πολύ τον αριθμό αυτό

·         Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται συνεχώς επιθετικά

·         Ο συλλογικές συμβάσεις καταργούνται και το εργατικό δίκαιο υποβαθμίζεται εντυπωσιακά

·         Οι εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων συστηματικά υποβαθμίζονται

·         Οι απολύσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μεγαλώνουν προκλητικά, δημιουργώντας νέους ανέργους

·         Οι άστεγοι, τα συσσίτια, οι ανασφάλιστοι και οι υπό καθεστώς μαύρης εργασίας εργαζόμενοι αυξάνονται σε αριθμό

·         Οι νέοι επιστήμονες και οι φοιτητές, ο ανθός της κοινωνίας, μεταναστεύουν

·         Το δημόσιο εξωτερικό χρέος αγγίζει το 180% του ΑΕΠ, γενόμενο κυριολεκτικά μη βιώσιμο

·         Τα δημόσια αγαθά ακόμη και αυτά που είναι στρατηγικής σημασίας, όπως το νερό, τα μεταλλεύματα, τα δίκτυα, η υγεία κλπ ιδιωτικοποιούνται, απαλλοτριώνονται και αγοράζονται από ξένους που ευσχήμως αποκαλούνται επενδυτές

·         Οι αμυντικές βιομηχανίες κλείνουν κατ΄ απαίτηση και παραγγελία των δανειστών ή αναδιαρθρώνονται με δήθεν υποχωρήσεις των τελευταίων

·         Οι δημόσιες δαπάνες συρρικνώνονται σε περίοδο ύφεσης ή και εκμηδενίζονται με εντολή των δανειστών

·         Η παραγωγική δομή έχει υποβαθμισθεί κατά 55%, ουσιαστικά υπολειτουργούσα

·         Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν ήδη χρεοκοπήσει σε ποσοστό που αγγίζει το 50% του αριθμού τους

·         Η καταναλωτική ζήτηση μειώνεται κατακόρυφα λόγω της επιθετικής μείωσης των εισοδημάτων

·         Ο ανταγωνισμός αφορά κυρίως στα μικρομάγαζα και τους μικρομεσαίους, τη στιγμή που οι πολυεθνικές και οι μεγάλες επιχειρήσεις δημιουργούν μονοπώλια, ολιγοπώλια και καρτέλ

·         Η επιτροπή ανταγωνισμού παρουσιάζει πενιχρά αποτελέσματα, υφισταμένη ανηλεώς τις πιέσεις της οικονομικής εξουσίας

·         Ο φυσικοί πόροι θυσιάζονται, διατίθενται ή εκποιούνται στο βωμό της πρόσκαιρης κάλυψης ταμειακών αναγκών του Κράτους

·         Οι Τράπεζες ανακεφαλοποιούνται με ανάληψη του βάρους της ανακεφαλαιοποίησης από το λαό, ενώ ταυτόχρονα αρνούνται να τροφοδοτήσουν με ρευστότητα την οικονομία

·         Τα κόκκινα λεγόμενα δάνεια αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη και οι υποθήκες εξακολουθούν να εκτιμώνται σε αντικειμενικές αξίες ακινήτων της προ κρίσεως περιόδου, τη στιγμή που σήμερα οι εμπορικές αξίες έχουν καταρρεύσει

·         Η πολιτική λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης εξακολουθεί να εφαρμόζεται και να κυριαρχεί, ενώ ταυτόχρονα η αγορά ακινήτων καταρρέει

·         Ο Δημόσιος Τραπεζικός Πυλώνας είναι ανύπαρκτος, ενώ θα μπορούσε υφιστάμενος ως τέτοιος να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα στον τραπεζικό τομέα, προς όφελος του τελικού καταναλωτή

·         Ο ΦΠΑ βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, αγγίζοντας και το 23%, δημιουργώντας προβλήματα τόσο στην ανταγωνιστικότητα όσο και στην απόδοση του

·         Η υπερφορολόγηση των φυσικών προσώπων, των νοικοκυριών αλλά και των επιχειρήσεων (κυρίως των μικρομεσαίων) συνεχίζεται με αυξητικές τάσεις, παρά τις φορολογικές αλχημείες, επικοινωνιακού χαρακτήρα, δυσκολεύοντας τις προσπάθειες για την απέλπιδα βελτίωση του επενδυτικού κλίματος

·         Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου καθίσταται δύσκολο, έως αδύνατο, να τιθασευτεί, ενώ η πολιτική εξουσία εμφανίζεται αδύναμη στην αντιμετώπιση του προβλήματος και η ύπαρξη 10.000 περίπου υπερακτίων εταιρειών το επιδεινώνει

·         Η μεσαία τάξη, κορμός της κοινωνίας, φτωχοποιείται και συχνά ακουμπά τα όρια της προλεταριοποίησης, ενώ οι προσδοκίες είναι αρνητικές

·         Οι αυτοκτονίες λόγω οικονομικών αδιεξόδων και απώλειας των αισθημάτων αξιοπρέπειας αγγίζουν, κατά τα τέσσερα μόνον τελευταία χρόνια τον αριθμό των 5.000 ατόμων

·         Η τηλεόραση μετατρέπεται προκλητικά σε προπαγανδιστικό εργαλείο και αποπροσανατολίζει το λαό με προγράμματα υποκουλτούρας και έλλειψης σοβαρού πνευματικού προβληματισμού, με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα

·         Ο φασισμός, ο ρατσισμός και η βία συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον πλήθους ανεγκεφάλων απελπισμένων

·         Η Εθνική Κυριαρχία συνεχώς αποδυναμώνεται σε σημείο που οι Πολίτες της πολυσυζητημένης Κοινωνίας των Πολιτών, δεν πιστεύουν, πλέον, ότι είναι κυρίαρχοι και ελεύθεροι, ενώ ταυτόχρονα δεν εμπιστεύονται τους Πολιτικούς τους, θεωρώντας ότι αυτοί απλώς μεταμορφώνονται ξαφνικά, γενόμενοι από εμπρηστές πυροσβέστες και σωτήρες

•    Τέλος, η αδυναμία άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής, λόγω του ευρώ,        το οποίο βέβαια δεν μπορούμε σε εθνικό επίπεδο να υποτιμήσουμε, ενισχύοντας έτσι, κατά περίπτωση, την ανταγωνιστικότητα της χώρας, ούτε να το εκδώσουμε σε επιπλέον ποσότητες, ενισχύοντας έτσι την ποσότητα του κυκλοφορούντος χαρτονομίσματος, έρχεται να προστεθεί στους παραπάνω παράγοντες.

Σε μια τέτοια χώρα, όταν όλα αυτά συνυπάρχουν, τότε δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα για ανάπτυξη, υπό το πλήρες περιεχόμενο της έννοιας αυτής. Η εφαρμοζομένη Συσταλτική Πολιτική εμποδίζει βάναυσα την ανάκαμψη και υπό τη δαμόκλειο σπάθη της επίσημης πτώχευσης, που ανεπίσημα βέβαια έχει πραγματοποιηθεί, το μέλλον είναι εξαιρετικά αβέβαιο, ομιχλώδες και εξαρτημένο, ενώ ο συνεχιζόμενος εξωτερικός δανεισμός δημιουργεί ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες για κάτι απρόοπτα θετικό, που απελπισμένα αναμένεται να προκύψει ξαφνικά και τάχα έρχεται. Η ελευθερία γίνεται ψευδαίσθηση και η κοινωνική συνοχή διακυβεύεται, όπως και η κοινωνική ειρήνη.

Παρ΄ όλα αυτά και παρά τις διατυπωμένες επιστημονικές αμφισβητήσεις οικονομολόγων και πολιτικών, παρά τα επισήμως αναγνωριζόμενα λάθη και τις παραλήψεις, παρά τις διαπιστώσεις, την αποκάλυψη όλο και περισσοτέρων μορφών εξαθλίωσης του λαού και παρά τα κατά καιρούς κροκοδείλια δάκρυα και τις παραδοχές των αδιεξόδων, το Πείραμα των Γερμανικών ηγετικών ελίτ και των δορυφόρων τους συνεχίζεται στην Ελλάδα, προς την ίδια πάντα κατεύθυνση. Τούτο καθίσταται όχι μόνον ιδιαίτερα κουραστικό αλλά και περίεργο. Λες και στο μυαλό των δανειστών και των επικυριάρχων της «Μεγάλης Ευρωπαϊκής Οικογένειας» (!) δεν υπάρχει χώρος προβληματισμού για την τύχη και το μέλλον ενός λαού που αγωνιά προ της επελαύνουσας εξαθλίωσης, δεν υπάρχει χώρος προβληματισμού για την κοινωνική ειρήνη στη χώρα του υπό εξέλιξη Πειράματος. Λες και στο μυαλό των επικυριάρχων δανειστών υπάρχει χώρος μόνο για λογιστικούς υπολογισμούς και για αποφυγή καταστροφής οιασδήποτε μορφής κεφαλαίου. Στόχος η πάση θυσία επιτυχία του Πειράματος και βέβαια της βαθύτατα προβληματικής νεοφιλελεύθερης αυταπάτης του. Το Πείραμα έχει σημασία και όχι το Πειραματόζωο που λέγεται Ελληνική Κοινωνία. Οι αγορές υπεράνω της κοινωνίας και όχι το αντίθετο. Έρμαιο μιας άγονης αντιπαράθεσης επικοινωνιακού εν πολλοίς χαρακτήρα, η χώρα σύρεται σε μεγαλύτερα αδιέξοδα, σε μεγαλύτερη εξάρτηση και υποταγή την ίδια στιγμή που διεθνή συμφέροντα επιβουλεύονται τον υπόγειο πλούτο αλλά και τη φυσική ομορφιά που διαθέτει. Επί του προκειμένου, η εύκολη δικαιολογία είναι ότι βρισκόμαστε σε περίοδο παγκοσμιοποίησης, όντες στοιχείο και μέλος του περίφημου «παγκόσμιου χωριού»(!) ή του ανεκδιήγητου εκείνου επιχειρήματος ότι «είμαστε όλοι επιβάτες στο ίδιο καράβι»(!). Η παγκοσμιοποίηση βέβαια, ως έννοια, αναφέρεται μόνο ως ουσιαστικό, στερουμένη συστηματικά και πανούργα του επιθέτου που προσδιορίζει το περιεχόμενο της. Αναφέρεται πάντοτε απλά ως «παγκοσμιοποίηση» και όχι ως «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» του κεφαλαίου.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, μια μεταμόρφωση του Πειραματόζωου σε σοφό λέοντα και η ανατροπή του Πειράματος απαιτεί, πριν από όλα αυτοσυνειδησία, αυτογνωσία και κατάκτηση πραγματικής ταυτότητας, ιστορικής συνείδησης, αίσθημα συλλογικότητας και αλληλεγγύης, απαιτεί τη δημιουργία νέου ιστορικού υποκειμένου, όπως και νέο τρόπο θεώρησης της ζωής, της ευτυχίας, του εθνικού συμφέροντος, της Ευρωπαϊκής Ιδέας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Ταυτόχρονα και προς χάρη των ανωτέρω απαιτεί αναβάθμιση του Πολιτικού Λόγου και συνείδηση του Πολιτισμού.

Έως ότου αποκτηθούν αυτά, που θα επιτρέψουν απρόσκοπτα την εφαρμογή μιας διαφορετικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των συσσωρευμένων προβλημάτων, μιας πολιτικής που θα θέτει την κοινωνία υπεράνω των αγορών, μιας πολιτικής που δε θα επιτρέπει την ύπαρξη Πειραμάτων και Πειραματοζώων, αλλά θα επιβάλει τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, προστατεύοντας το κοινό συμφέρον, είναι δυνατό να δούμε κάποια μορφή μεγέθυνσης να ξεπροβάλει. Η ανάπτυξη όμως θα αργήσει και η αργοπορία της θα συμπαρασύρει δυστυχώς στη φτώχεια και στη μετριότητα κάποιες γενιές ανθρώπων που ή θα αναμένουν υπομονετικά την άνωθεν αλλαγή, ή θα επιχειρήσουν να την επιβάλουν οι ίδιες μεταμορφούμενες σε σοφούς λέοντες.