ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ  ή  ΕΙΚΟΝΙΚΟΣ ΠΝΙΓΜΟΣ;

Οσο διαιωνιζεται η διαπραγματευση των Βρυξελλων, διχως ορατο τελος και με ασαφες επιδικο, τοσο παρατεινεται η ανησυχια και ανασφαλεια οχι μονον απο ελληνικης πλευρας, αλλα και οχι λγωτερο απο ευρωπαικης. Αφου το Grexit και τοGraccident εχουν αποκλεισθει ως ενδεχομενα απο ολες τις πλευρες, παραμενει σε αμεση αβεβαιοτητα και εκκρεμοτητα το ζητημα της σταθεροποιησης και ανακαμψης της ελληνικης οικονομιας, που ενδιαφερει πανω απο ολα τα αλλα την ελληνικη πλευρα και για το οποιο οσο τα χρονικα περιθωρια εκμετρουνται, οι προοπτικες καταληγουν ολο και πιο σκοτεινες. Ωστοσο, αυτο δεν σημαινει διολου οτι η ευρωπαικη πλευρα δεν ανησυχει και μαλιστα πολυ περισσοτερο για τις δικες της προσδοκιες απο την χωρα μας. Δεν ειναι μονον το προβλημα των πρωτογενων πλεονασματων και της λιτοτητος, που θεωρει οτι δεν θα επρεπε να διακοπτεται σε κανενα σημειο της Ευρωζωνης, δεν ειναι μονον η εξασφαλιση ομαλης αποπληρωμης του εκκρεμουντος τεραστιου και ασυμαζευτου ελληνικου χρεους, αλλα ειναι επισης το ζητημα του πολιτικου εξευτελισμου και της παραδειγματικης τιμωριας της πρωτης κυβερνησης που τολμησε να αμφισβητησει τον « εξυγιαντικο »χαρακτηρα της γερμανικης και ευρωπαικης συνταγης.

Οι Ευρωπαιοι διαπραγματευτες εχουν μεχρι σημερα απορριψει τουλαχιστον τεσσερις λιστες ελληνικων προτασεων υπο το επιχειρημα οτι δεν ησαν« πειστικες », ουτε « συγκεκριμενες » ουτε« ολοκληρωμενες ». Απο την πλευρα της, η ελληνικη κυβερνηση δεν παυει να επανερχεται με διαρκως προσθετες παραχωρησεις, χωρις ομως να εγκαταλειπει τον πυρηνα του προγραμματος με το οποιο εχει κερδισει την εμπιστοσυνη του ελληνικου λαου. Αποδεχθηκε να μετατεθει στο μελλον το ζητημα του χρεους,δεσμευθηκε στο να μην προβει σε μονομερεις ενεργειες, παρουσιασε καταλογο διαρθρωτικων μεταρρυθμισεων, συναινεσε σε αξιολογο αριθμο αποκρατικοποιησεων και ιδιωτικοποιησεων. Κορυφαια παραχωρηση της : η αυξηση του πρωτογενους πλεονασματος μεχρι 3,9% του ΑΕΠ, ξεπερνωντας σε αυτο ακομη και την προσφατη συμφωνια της 20ης Φεβρουαριου, η οποια το περιοριζε σε λιγωτερο απο 1,5% του ΑΕΠ. Φυσικα, η ελληνικη πλευρα διατηρει τον πυρηνα των « κοκκινων γραμμων » της : αλλαζει το μειγμα της οικονομικης πολιτικης, μη μειωνοντας, αλλα αυξανοντας τα εσοδα του προγραμματος που αποδεχεται να εφαρμοσει.Απορριπτει προσθετες περικοπες μισθων και συνταξεων, εγκαθιστα την εννοια της ανθρωπιστικης κρισης, θεσπιζει κατωτατο αφορολογητο οριο 12000 ευρω, επιλεγει δικαιοτερο φορολογικο συστημα με αυξηση της φορολογησης των υψηλοτερων εισοδηματων. Ωστοσο, φαινεται πως ολες οι παραχωρησεις δεν αρκουν για να ξεπερασθει η ευρωπαικη διαπραγματευτικη δυστοκια και ολιγωρια. Η Ευρωπη, οχι μονον δεν διαπραγματευεται με την Αθηνα, αλλα φαινεται αμετακινητη και πεπεισμενη οτι οσο η συμφωνια μετατιθεται στο μελλον και ο χρονος κυλα ατελεσφορος, ο βρογχος σφιγγει ολο και περισσοτερο στον λαιμο της ελληνικης πλευρας.

Αλλωστε, δεν ειναι μονον το ελλειμμα πραγματικης διαπραγματευτικης βουλησης απο την πλευρα των « θεσμων », αλλα ειναι επισης και οχι λιγωτερο τα μετρα της Ευρωπαικης Κεντρικης Τραπεζας, που δεν παυουν να τροφοδοτουν συνθηκες εντεινομενης ασφυξιας στην ελληνικη οικονομια. Σε μια χωρα με τακτικη αφαιμαξη του εισοδηματος της υπερ των δανειστων, με διατηρουμενη ανασφαλεια και συνεχη συρρικνωση των καταθεσεων, ειναι αυτονοητο η οικονομια οχι μονον να μην μπορει να ανακαμψει, αλλα και να μην μπορει καν να κινηθει και να σταθεροποιηθει λογω σοβαροτατου ελλειμματος ρευστοτητος. Σε παρομοιες συνθηκες επιβαλλεται ο διευκολυντικος ρολος της κεντρικης τραπεζας ως τελικου πιστωτη και ως τελικου προμηθευτη ρευστοτητος. Ειναι « παραδοξο » οτι την στιγμη που ο προεδρος Ντραγκι εφαρμοζει προγραμμα « ποσοτικης χαλαρωσης », με προσφορα προσθετης ρευστοτητος ανω του 1 τρισεκατομμυριου ευρω προς σταθεροποιηση ολοκληρης της Ευρωζωνης, εξαιρει απο αυτο την Ελλαδα,την χωρα με την μεγαλυτερη και πιο επειγουσα αναγκη ρευστοτητος κινησεως. Ειναι επισης « παραδοξο » οτι ο ιδιος απαγορευει στις ελληνικες τραπεζες τις τοποθετησεις σε νεα ομολογα του ελληνικου κρατους, με το θλιβερο επιχειρημα οτι κατι τετοιο θα περιοριζε ακομη περισσοτερο την ελληνικη ρευστοτητα, ενω προκειται περι του ακριβως αντιθετου, αφου εαν το κρατος αντλει ρευστοτητα δεν ειναι για να την κατακρατει, αλλα για να εξασφαλιζει τις πληρωμες του προς την οικονομια. Ουτε αποτελει επαρκη λογο μια χωρα να εξαιρειται του γενικου προγραμματος της ΕΚΤ, με την αιτιολογια οτι αυτη βρισκεται σε ειδικο προγραμμα. Εκτος εαν η ΕΚΤ υιοθετει την γερμανικη λογικη βασει της οποιας απαγορευεται καθε διευκολυνση προς τον οφειλετη, καθ’οσον καθε τι που τον σταθεροποιει τον ενθαρρυνει στην καθυστερηση των « αναγκαιων μεταρρυθμισεων ». Ωστοσο, εαν αυτο ισχυει και αφου ουδεμια μεταρρυθμιση ειναι εφικτη σε συνθηκες καταρρευσης της οικονομιας, το τελικο πορισμα αυτης της λογικης θα ηταν οτι πρεπει πρωτα η οικονομια να καταρρευσει για να μπορεσει μετα να μεταρρυθμισθει και να τεθει σε νεες βασεις η ανακαμψη της.

Υπο τις συνθηκες αυτες και οσο τα χρονικα ορια εκμετρουνται, ο τροπος μεταχειρισης του οφειλετη απο τους εταιρους του δυσκολα διακρινεται απο την μεθοδο του « εικονικου πνιγμου » (waterboarding). Ο σκοπος δεν ειναι πλεον η αποδοτικοτητα των μετρων, αλλα η επιβεβαιωση του ποιος ειναι το αφεντικο στην Ευρωπη. Ωστοσο, η ηγεμονια δεν μπορει να βασιζεται στην εξοντωση του ηγεμονευομενου, αλλα στην σταθεροποιηση του. Οπως και η πιστη δεν μπορει να βασιζεται στον πνιγμο του οφειλετη, αλλα στην στηριξη και εξασφαλιση της δυνατοτητος του δημιουργιας νεου εισοδηματος ικανου να εξυπηρετησει τις δανειακες υποχρεωσεις του.

Στην Ευρωπη σημερα, μια χωρα κατισχυει ολων των αλλων.Ωστοσο, αυτο που της προσαπτεται δεν ειναι η υπερβολικη ισχυς της, αλλα οτι η ισχυς αυτη χρησιμοποιειται απο την ιδια μονον για επιβεβαιωση του ποιος εχει το επανω χερι, συντριβοντας καθε αποκλιση απο αυτην την παραδοχη, παρα για την σταθεροποιηση του χωρου τον οποιο φιλοδοξει να ηγεμονευει. Το ευρωπαικο προβλημα σημερα δεν ειναι η ηγεμονια της Γερμανιας, αλλα η ολιγωρια της να την αναλαβει. Η Αμερικη και η Βρετανια εστησαν αυτοκρατοριες χρηματοδοτωντας τους ηγεμονευομενους τους, το αυτο ακριβως επιδιωκουν σημερα η Κινα και η Ρωσια.Μονον η Γερμανια φανταζεται την επιβεβαιωση της ισχυος της αφαιμασσοντας τους δικους της. Δεν ειναι πρωτη φορα στην ιστορια που το αγχος του πιστωτη για την εξουσια τον εξωθει στον πιο ακραιο παραλογισμο, ακομη και εναντια στο δικο του συμφερον. Και φυσικα οσο ο βρογχος σφιγγει στον λαιμο του οφειλετη, τοσο περισσοτερο σφιγγει επισης για τις προσδοκιες του πιστωτη απο αυτον.

kvergo@gmail.com

Οσο διαιωνιζεται η διαπραγματευση των Βρυξελλων, διχως ορατο τελος και με ασαφες επιδικο, τοσο παρατεινεται η ανησυχια και ανασφαλεια οχι μονον απο ελληνικης πλευρας, αλλα και οχι λγωτερο απο ευρωπαικης. Αφου το Grexit και τοGraccident εχουν αποκλεισθει ως ενδεχομενα απο ολες τις πλευρες, παραμενει σε αμεση αβεβαιοτητα και εκκρεμοτητα το ζητημα της σταθεροποιησης και ανακαμψης της ελληνικης οικονομιας, που ενδιαφερει πανω απο ολα τα αλλα την ελληνικη πλευρα και για το οποιο οσο τα χρονικα περιθωρια εκμετρουνται, οι προοπτικες καταληγουν ολο και πιο σκοτεινες. Ωστοσο, αυτο δεν σημαινει διολου οτι η ευρωπαικη πλευρα δεν ανησυχει και μαλιστα πολυ περισσοτερο για τις δικες της προσδοκιες απο την χωρα μας. Δεν ειναι μονον το προβλημα των πρωτογενων πλεονασματων και της λιτοτητος, που θεωρει οτι δεν θα επρεπε να διακοπτεται σε κανενα σημειο της Ευρωζωνης, δεν ειναι μονον η εξασφαλιση ομαλης αποπληρωμης του εκκρεμουντος τεραστιου και ασυμαζευτου ελληνικου χρεους, αλλα ειναι επισης το ζητημα του πολιτικου εξευτελισμου και της παραδειγματικης τιμωριας της πρωτης κυβερνησης που τολμησε να αμφισβητησει τον « εξυγιαντικο »χαρακτηρα της γερμανικης και ευρωπαικης συνταγης.

Οι Ευρωπαιοι διαπραγματευτες εχουν μεχρι σημερα απορριψει τουλαχιστον τεσσερις λιστες ελληνικων προτασεων υπο το επιχειρημα οτι δεν ησαν« πειστικες », ουτε « συγκεκριμενες » ουτε« ολοκληρωμενες ». Απο την πλευρα της, η ελληνικη κυβερνηση δεν παυει να επανερχεται με διαρκως προσθετες παραχωρησεις, χωρις ομως να εγκαταλειπει τον πυρηνα του προγραμματος με το οποιο εχει κερδισει την εμπιστοσυνη του ελληνικου λαου. Αποδεχθηκε να μετατεθει στο μελλον το ζητημα του χρεους,δεσμευθηκε στο να μην προβει σε μονομερεις ενεργειες, παρουσιασε καταλογο διαρθρωτικων μεταρρυθμισεων, συναινεσε σε αξιολογο αριθμο αποκρατικοποιησεων και ιδιωτικοποιησεων. Κορυφαια παραχωρηση της : η αυξηση του πρωτογενους πλεονασματος μεχρι 3,9% του ΑΕΠ, ξεπερνωντας σε αυτο ακομη και την προσφατη συμφωνια της 20ης Φεβρουαριου, η οποια το περιοριζε σε λιγωτερο απο 1,5% του ΑΕΠ. Φυσικα, η ελληνικη πλευρα διατηρει τον πυρηνα των « κοκκινων γραμμων » της : αλλαζει το μειγμα της οικονομικης πολιτικης, μη μειωνοντας, αλλα αυξανοντας τα εσοδα του προγραμματος που αποδεχεται να εφαρμοσει.Απορριπτει προσθετες περικοπες μισθων και συνταξεων, εγκαθιστα την εννοια της ανθρωπιστικης κρισης, θεσπιζει κατωτατο αφορολογητο οριο 12000 ευρω, επιλεγει δικαιοτερο φορολογικο συστημα με αυξηση της φορολογησης των υψηλοτερων εισοδηματων. Ωστοσο, φαινεται πως ολες οι παραχωρησεις δεν αρκουν για να ξεπερασθει η ευρωπαικη διαπραγματευτικη δυστοκια και ολιγωρια. Η Ευρωπη, οχι μονον δεν διαπραγματευεται με την Αθηνα, αλλα φαινεται αμετακινητη και πεπεισμενη οτι οσο η συμφωνια μετατιθεται στο μελλον και ο χρονος κυλα ατελεσφορος, ο βρογχος σφιγγει ολο και περισσοτερο στον λαιμο της ελληνικης πλευρας.

Αλλωστε, δεν ειναι μονον το ελλειμμα πραγματικης διαπραγματευτικης βουλησης απο την πλευρα των « θεσμων », αλλα ειναι επισης και οχι λιγωτερο τα μετρα της Ευρωπαικης Κεντρικης Τραπεζας, που δεν παυουν να τροφοδοτουν συνθηκες εντεινομενης ασφυξιας στην ελληνικη οικονομια. Σε μια χωρα με τακτικη αφαιμαξη του εισοδηματος της υπερ των δανειστων, με διατηρουμενη ανασφαλεια και συνεχη συρρικνωση των καταθεσεων, ειναι αυτονοητο η οικονομια οχι μονον να μην μπορει να ανακαμψει, αλλα και να μην μπορει καν να κινηθει και να σταθεροποιηθει λογω σοβαροτατου ελλειμματος ρευστοτητος. Σε παρομοιες συνθηκες επιβαλλεται ο διευκολυντικος ρολος της κεντρικης τραπεζας ως τελικου πιστωτη και ως τελικου προμηθευτη ρευστοτητος. Ειναι « παραδοξο » οτι την στιγμη που ο προεδρος Ντραγκι εφαρμοζει προγραμμα « ποσοτικης χαλαρωσης », με προσφορα προσθετης ρευστοτητος ανω του 1 τρισεκατομμυριου ευρω προς σταθεροποιηση ολοκληρης της Ευρωζωνης, εξαιρει απο αυτο την Ελλαδα,την χωρα με την μεγαλυτερη και πιο επειγουσα αναγκη ρευστοτητος κινησεως. Ειναι επισης « παραδοξο » οτι ο ιδιος απαγορευει στις ελληνικες τραπεζες τις τοποθετησεις σε νεα ομολογα του ελληνικου κρατους, με το θλιβερο επιχειρημα οτι κατι τετοιο θα περιοριζε ακομη περισσοτερο την ελληνικη ρευστοτητα, ενω προκειται περι του ακριβως αντιθετου, αφου εαν το κρατος αντλει ρευστοτητα δεν ειναι για να την κατακρατει, αλλα για να εξασφαλιζει τις πληρωμες του προς την οικονομια. Ουτε αποτελει επαρκη λογο μια χωρα να εξαιρειται του γενικου προγραμματος της ΕΚΤ, με την αιτιολογια οτι αυτη βρισκεται σε ειδικο προγραμμα. Εκτος εαν η ΕΚΤ υιοθετει την γερμανικη λογικη βασει της οποιας απαγορευεται καθε διευκολυνση προς τον οφειλετη, καθ’οσον καθε τι που τον σταθεροποιει τον ενθαρρυνει στην καθυστερηση των « αναγκαιων μεταρρυθμισεων ». Ωστοσο, εαν αυτο ισχυει και αφου ουδεμια μεταρρυθμιση ειναι εφικτη σε συνθηκες καταρρευσης της οικονομιας, το τελικο πορισμα αυτης της λογικης θα ηταν οτι πρεπει πρωτα η οικονομια να καταρρευσει για να μπορεσει μετα να μεταρρυθμισθει και να τεθει σε νεες βασεις η ανακαμψη της.

Υπο τις συνθηκες αυτες και οσο τα χρονικα ορια εκμετρουνται, ο τροπος μεταχειρισης του οφειλετη απο τους εταιρους του δυσκολα διακρινεται απο την μεθοδο του « εικονικου πνιγμου » (waterboarding). Ο σκοπος δεν ειναι πλεον η αποδοτικοτητα των μετρων, αλλα η επιβεβαιωση του ποιος ειναι το αφεντικο στην Ευρωπη. Ωστοσο, η ηγεμονια δεν μπορει να βασιζεται στην εξοντωση του ηγεμονευομενου, αλλα στην σταθεροποιηση του. Οπως και η πιστη δεν μπορει να βασιζεται στον πνιγμο του οφειλετη, αλλα στην στηριξη και εξασφαλιση της δυνατοτητος του δημιουργιας νεου εισοδηματος ικανου να εξυπηρετησει τις δανειακες υποχρεωσεις του.

Στην Ευρωπη σημερα, μια χωρα κατισχυει ολων των αλλων.Ωστοσο, αυτο που της προσαπτεται δεν ειναι η υπερβολικη ισχυς της, αλλα οτι η ισχυς αυτη χρησιμοποιειται απο την ιδια μονον για επιβεβαιωση του ποιος εχει το επανω χερι, συντριβοντας καθε αποκλιση απο αυτην την παραδοχη, παρα για την σταθεροποιηση του χωρου τον οποιο φιλοδοξει να ηγεμονευει. Το ευρωπαικο προβλημα σημερα δεν ειναι η ηγεμονια της Γερμανιας, αλλα η ολιγωρια της να την αναλαβει. Η Αμερικη και η Βρετανια εστησαν αυτοκρατοριες χρηματοδοτωντας τους ηγεμονευομενους τους, το αυτο ακριβως επιδιωκουν σημερα η Κινα και η Ρωσια.Μονον η Γερμανια φανταζεται την επιβεβαιωση της ισχυος της αφαιμασσοντας τους δικους της. Δεν ειναι πρωτη φορα στην ιστορια που το αγχος του πιστωτη για την εξουσια τον εξωθει στον πιο ακραιο παραλογισμο, ακομη και εναντια στο δικο του συμφερον. Και φυσικα οσο ο βρογχος σφιγγει στον λαιμο του οφειλετη, τοσο περισσοτερο σφιγγει επισης για τις προσδοκιες του πιστωτη απο αυτον.

kvergo@gmail.com