Τι πρέπει να επιδιώξει μια αριστερή κυβέρνηση ανυποχώρητα

Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου*

Σε μια περίοδο που η κοινωνία σπαράσσεται από την οικονομική κρίση στον πυρήνα της οποίας ενυπάρχει η κρίση αξιών και θεσμών η αριστερά έχει την ευκαιρία να γράψει ιστορία και να συνδέσει το έργο της με έναν ουσιαστικό και όχι κατ΄ επίφαση εκσυγχρονισμό. Το κατά πόσο θα το κάνει εξαρτάται από κείνη και τις επιδιώξεις της.

Οι επιδιώξεις όμως μιας αριστερής κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνουν ανυποχώρητα τις ακόλουθες ρήξεις:

Δεν μπορεί η αριστερά να αντέξει την πληρωμή υψηλότατων εφάπαξ και συντάξεων¹ πρώην και νυν ΔΕΚΟ, ενδεικτικά: Δ.Ε.Η., Ο.Τ.Ε. Ο.Σ.Ε. ΤΡΑΙΝΟΣΕ Ε.ΥΔ.Α.Π. Ε.Δ.Ι.Σ.Υ. ΕΛ.ΠΕ. Ο.Π.Α.Π. ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, Ο.Α. κ.τ.λ., αμοιβές και δικαιώματα που ουδεμία σχέση έχουν με ένα σύστημα δικαίων αμοιβών για ανάλογη παροχή εργασίας.²

Είναι αδιανόητο τα σώματα ασφαλείας και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, Τράπεζες κ.τ.λ., πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τις οποίες ο νομοθέτης είναι σε θέση να γνωρίζει, να εξακολουθούν να απολαμβάνουν συντάξεις σε νεαρές και παραγωγικές ηλικίες, εγείροντας όχι μόνο οικονομικά ζητήματα αλλά και ηθικής, υπό την έννοια ότι αυξάνουν το δικό τους προσδόκιμο όριο διαβίωσης σε βάρος των υπόλοιπων μελών της κοινωνίας, τα οποία καθίστανται δύο φόρες θύματα χρηματοδοτώντας τα παραπάνω δικαιώματα μέσω της φορολογίας. Αρκεί να έχουμε υπόψη ότι ο κρατικός προϋπολογισμός έφτασε να συνεισφέρει για την χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος 14,3 δις ευρώ, μόνο για το έτος 2009, πόροι που θα μπορούσαν να απελευθερωθούν για να κατευθυνθούν σε επενδύσεις με προστιθέμενη αξία και τη μείωση της ανεργίας.

Την καθιέρωση, αφενός μιας ανυποχώρητης αξιοκρατίας και του ριζικού απεγκλωβισμού από την κομματοκρατία, ως αδήριτη ανάγκη στο δημόσιο τομέα και αφετέρου της αξιολόγησης, ως μηχανισμού βελτίωσης του παραγόμενου έργου και αυτοβελτίωσης των υπαλλήλων. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι η μη αξιολόγηση ωφελεί τα μέγιστα το σκληρό κομματικό ακροατήριο και βλάπτει σοβαρά τους ευσυνείδητους υπαλλήλους, αυτούς που εν προκειμένω έχει απόλυτη ανάγκη το δημόσιο για να προχωρήσει. Είναι ευνόητο ότι η αξιολόγηση αν συνδεθεί και με κάποια κίνητρα απόδοσης θα οδηγήσει σε αύξηση της συνολικής αποτελεσματικότητας του ελληνικού δημοσίου.

Αναγκαία θεωρούμε και την καταπολέμηση της ευνοιοκρατίας και της οικογενειοκρατίας στα Πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι. Είναι κοινό μυστικό ότι μέχρι και τμήματα ιδρύονταν τα προηγούμενα χρόνια για να τακτοποιηθούν μέλη ΔΕΠ, χωρίς σχεδιασμό για τις ανάγκες ζήτησης των αποφοίτων με πολλά αρνητικά αποτελέσματα, μεταξύ άλλων την εξάντληση πόρων του κρατικού προϋπολογισμού και τη διεύρυνση του αριθμού των πτυχιούχων ανέργων.

Ο περιορισμός του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού που ενέχεται σε σωρεία αρνητικών επιδράσεων στην οικονομία και την κοινωνία - όπως για παράδειγμα η άνευ προηγουμένου δημιουργία μιας κοινωνίας δικαιωμάτων - και τα γνωστά στη κοινή γνώμη πρόσωπα που τον υπηρετούν ως «φονταμενταλιστές» της εργασίας.

Την καταπολέμηση της διαφθοράς που υπολογίζεται σε 14 δις ευρώ ετησίως και η οποία αυξάνει το κόστος της επιχειρηματικότητας κατά 12% ενώ το μεγαλύτερο μέρος αφορά την επαφή με το δημόσιο, [πηγή: Διεθνής Διαφάνεια] και της φοροδιαφυγής, η οποία υπολογίζεται συνολικά σε 30 δις ευρώ ετησίως, συμπεριλαμβανομένων του Φ.Π.Α. και του φόρου εισοδήματος, και βεβαίως η κατάργηση του επαίσχυντου νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Είναι αναγκαίο να επιδιωχθούν δράσεις που θα τονώσουν την ανάπτυξη, θα στηρίζουν τη μικρομεσαία επιχείρηση, που η ύπαρξη της είναι σημαντική στην ελληνική οικονομία και θα ωθήσουν σε αύξηση τους χαμηλότατους μισθούς των ιδιωτικών υπαλλήλων αποτρέποντας από τη μια την τάση για εργασία στο δημόσιο τομέα, ενώ από την άλλη θα ενισχύσουν τη ζήτηση. (κύκλος ανόδου της οικονομίας).

Και βεβαίως εκ των ων ουκ άνευ θεωρείται ο έλεγχος του ολιγοπωλιακού, όχι απαραίτητα κρατικοδίαιτου, ελληνικού τύπου καπιταλισμού, που μπλοκάρει, ανομολόγητα, τις μεταρρυθμίσεις.³

Αριστερά σημαίνει μια πιο δίκαιη κοινωνία και πάντως όχι μια κοινωνία που «κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους »⁴ ή τη διαρκή πάλη για την δημιουργία της, την ίση κατανομή των βαρών, το ριζικό τέλος των προνομίων που δημιούργησαν τα δύο μεγάλα κόμματα ταϊζοντας την εκλογική τους πελατεία για μια τριακονταπενταετία με αποτέλεσμα τα σημερινά αδιέξοδα. Είναι φανερό ότι ο κόσμος που ψήφισε το Σύριζα και από πολιτικό φορέα του 4% τον κατέστησε κυβέρνηση του 36%, ενδιαφέρεται για την σταδιακή αποκατάσταση των ανωτέρω αδικιών, που για δεκαετίες ταλανίζουν την ελλαδική κοινωνία, με στόχο την οριστική επίλυση τους.

Μέσα από μια τέτοια διαδικασία ο Σύριζα θα έχει μέλλον και θα συνδέσει την ιστορία του με την προοπτική του τόπου. Το εγχείρημα καθίσταται ιδιαιτέρως δύσκολο, αν αναλογιστούμε τις παγιωμένες αντιλήψεις και πρακτικές δεκαετιών οι οποίες αναπαράγονται και τείνουν να πάρουν χαρακτηριστικά DNA στο κοινωνικό σώμα.

Αλλιώς τα κόμματα καθίστανται μηχανισμοί αναπαραγωγής επιμέρους ομάδων συμφερόντων και διανομής προνομίων που αντί να μεριμνούν για την επαύξηση της κρατικής περιουσίας οδηγούν στη λεηλασία της, ότι δηλαδή βιώνουμε σήμερα με την έννοια της κρατικής χρεοκοπίας.

1. Το συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι διανεμητικό πράγμα το οποίο σημαίνει ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι με τις εισφορές τους πληρώνουν τους σημερινούς συνταξιούχους, όταν ή αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους είναι 1 προς 1, ενώ στην Ευρώπη 3.5 προς 1, [Πηγή : support ratio www.wikipedia.org.]

2. Η δικαιολογία ότι «είναι δικά μας λεφτά» αίρεται από το γεγονός ότι οι κρατήσεις ως γνωστόν υπολογίζονται επί του μικτού - ακαθάριστου μισθού, δηλ. εκείνου που στοιχίζει στο κράτος ο υπάλληλος.

3. Στην ολιγοπωλιακή μορφή αγοράς είναι διαδεδομένη η εμπλοκή κρατικών αξιωματούχων με στόχο την εύνοια συγκεκριμένων επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον Kevin Featherstone, καθηγητή στο London School of Economics, « Η διαφθορά είναι έμφυτη και δομική, στην Ελλάδα καθώς η οικονομία κυριαρχείτε από ολιγοπώλια, και καρτέλ, που διατηρούν στενές σχέσεις με τον κρατικό μηχανισμό».

4. Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ), γνωστός περισσότερο με το συγγραφικό του ψευδώνυμο Τζωρτζ Όργουελ.

Αναδημοσίευση από tvxs.gr , 8-6-2015

Ο Κων/νος Παπαδόπουλος είναι Οικονομολόγος, Μέλος του Οικονομικού Επιμελητήριου της Ελλάδος, και εισηγητής του τομέα Λογιστικής του Ο.Ε.Ε.