Πρόκειται για μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία η κρίση αφορά όλους εκείνους που θίγονται από την έλλειψη κοινωνικής Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας. Για τους άλλους, που συγκεντρώνουν στα χέρια τους ολοένα και περισσότερα κεφάλαια, μαζί και την εξουσία που αυτά τους προσφέρουν, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια ήταν μια υπέροχη περίοδος.

Οι κερδισμένοι γνωρίζουν όλα τα παραπάνω περισσότερο και καλά. Η επιτυχία τους στηρίζεται στο ότι πέτυχαν να επιβάλουν ως κυρίαρχο αφήγημα το ασήκωτο δημόσιο χρέος, που όλοι, έχοντες και μη έχοντες, οφείλουμε να ξεπληρώνουμε. Πρόκειται για ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν ανενδοίαστα για να εξαπατήσουν τους πολίτες / ψηφοφόρους. Είναι η πιο πετυχημένη, μέχρι σήμερα, μέθοδος για την αποπολιτικοποίηση κάθε δημόσιου διαλόγου γύρω από το χρέος, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο σε μια αέναη, χωρίς τέλος λιτότητα, για μια πολιτική που επιτρέπει την επικυριαρχία και τα εξωφρενικά κέρδη των σημερινών μας ελίτ δηλαδή του 1% του πληθυσμού μας.

Σ' αυτόν τον χώρο κινείται και ο γνωστός Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, που το Podemos φρόντισε εγκαίρως να τον πάρει για σύμβουλο, ενώ εμείς του ΣΥΡΙΖΑ, που τα ξέρουμε όλα, δεν καταφέραμε να μαζέψουμε μια μικρή ομάδα τέτοιου υψηλού επιπέδου πρόθυμων ξένων συμβούλων για την οικοδόμηση της νέας οικονομίας της χώρας (παραγωγικό - αναπτυξιακό σχέδιο, φορολογική πολιτική, ουσιαστική παρουσία της Ελλάδας στα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη κ.λπ.).

Να τι λέει, μεταξύ άλλων, αυτός ο άνθρωπος στο blog του, ξεκινώντας με τον τίτλο - προτροπή ότι «Πρέπει να αλλάξουμε την Ευρώπη τώρα».

* «Πληρώνουμε τις συνέπειες της καταστροφικής διαχείρισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης που ήρθε από τις ΗΠΑ το 2008 και που καταφέραμε, με τα λάθη μας, να τη μετατρέψουμε σε μια ευρωπαϊκή κρίση διαρκείας, εξαιτίας πλήρως απροσάρμοστων στην κατάσταση αυτή θεσμικών (ευρωπαϊκών) οργάνων και των πολιτικών τους. Ένα ενιαίο νόμισμα με 19 διαφορετικά δημόσια χρέη, 19 διαφορετικά επιτόκια με τα οποία οι αγορές μπορούν ελεύθερα να κερδοσκοπούν, 19 διαφορετικούς φόρους στις επιχειρήσεις που επιδίδονται σε έναν έξαλλο ανταγωνισμό μεταξύ τους, χωρίς κοινή κοινωνική βάση, χωρίς κοινό εκπαιδευτικό σχέδιο. Μια κατασκευή που δεν μπορεί να λειτουργήσει και δεν θα λειτουργήσει ποτέ».

Δημοκρατική και κοινωνική αναθεμελίωση της Ευρωζώνης

«Μόνο μια δημοκρατική και κοινωνική αναθεμελίωση της Ευρωζώνης, που θα τεθεί στην υπηρεσία της ανάπτυξης και της απασχόλησης, γύρω από έναν μικρό, σκληρό πυρήνα χωρών, που θέλουν να βαδίσουν προς τα εμπρός, με δικά τους, κοινά θεσμικά όργανα, μπορούν να προχωρήσουν δημιουργικά».

* «Μετά το ελληνικό φιάσκο του καλοκαιριού, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ άρχισε να υιοθετεί την ιδέα για ένα νέο Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης... που θα αποτελείται από βουλευτές που έχουν εκλεγεί στα εθνικά Κοινοβούλιά τους και που ο αριθμός τους θα είναι αναλογικός προς τον πληθυσμό της κάθε χώρας».

* «Το σημαντικό, όμως, είναι η Γαλλία και η Γερμανία να αναγνωρίσουν τα λάθη τους. Μπορούμε να συζητούμε χωρίς πρόβλημα για κοινές πολιτικές στο άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές, τη λειτουργία της αγοράς εργασίας, τις συντάξεις κ.λπ. Τίποτε όμως απ' όλα αυτά δεν μπορεί να εξηγήσει το γεγονός της απότομης νέας πτώσης του ΑΕΠ της Ευρωζώνης την περίοδο 2011-2013, την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ συνέχιζαν την οικονομική τους ανάκαμψη. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι την ανάκαμψη στην Ευρώπη έπνιξε η προσπάθεια για μείωση των ελλειμμάτων την ίδια περίοδο (2011-2013) και ιδιαίτερα η επιβολή δυσβάστακτων φόρων σε όλες τις κοινοτικές χώρες».

Ο Τομά Πικετί αποδίδει την αδυναμία του ΑΕΠ της Ευρωζώνης το 2015 να ξαναβρεί το ύψος που είχε το 2007 στους «τυφλούς δημοσιονομικούς κανόνες». Ακόμη κι αν οι πυροσβεστικές παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) κατάφεραν να σβήσουν την πυρκαγιά που είχε ανάψει, δεν μπόρεσαν να λύσουν τα προβλήματα ουσίας από τα οποία πάσχει το σύστημα.

Η πρόταση του Τομά Πικετί για την αντιμετώπιση αυτής της καταστροφικής κατάστασης είναι συγκεκριμένη:
«Χρειάζεται μια διάσκεψη των χωρών της Ευρωζώνης για το χρέος, όπως είχε γίνει μετά τον Πόλεμο, από την οποία τότε είχε επωφεληθεί συγκεκριμένα η (ηττημένη) Γερμανία».

Ένα κοινό ταμείο τα χρέη άνω του 60% του ΑΕΠ

Η ιδέα του του Τομά Πικετί είναι «...να βάλουμε σε ένα κοινό ταμείο όλα τα χρέη που υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ κάθε χώρας της Ευρωζώνης και να αποφασιστεί γι' αυτά μια αναστολή της αποπληρωμής τους, (ένα χρεοστάσιο) μέχρι κάθε χώρα της Ευρωζώνης να ξαναβρεί έναν δυναμικό ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης με χρόνο αναφοράς την οικονομική ανάπτυξη του 2007».

Ο Τομά Πικετί το ξαναθυμίζει για νιοστή φορά:

«Όλες οι ιστορικές εμπειρίες μας το δείχνουν: Πέραν ενός ορίου (κατώφλι), δεν υπάρχει κανένα νόημα να ξαναπληρώνει κανείς τα χρέη του για δεκαετίες και δεκαετίες. Είναι καλύτερη μια σαφής και ξεκάθαρη ελάφρυνση των χρεών και αντί της αποπληρωμής τους συν τους τόκους, πρέπει να γίνουν επενδύσεις στην ανάπτυξη, κάτι που οι πιστωτές μπορούν να το καταλάβουν, αφού μόνο έτσι μπορούν να εισπράξουν κάποτε ένα τμήμα από τα χρεοστούμενα».

Δημιουργία Ευρωκοινοβουλίου της Ευρωζώνης

Γι' αυτούς ακριβώς του λόγους ο Τομά Πικετί υποστηρίζει τη δημιουργία ενός Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης, το οποίο θα ψηφίσει και έναν φόρο που θα είναι κοινός για όλες τις επιχειρήσεις της Ευρωζώνης. Έτσι μόνο, λέει ο ίδιος, «θα σταματήσουν να αναπαράγονται στο διηνεκές το φορολογικό ντάμπινγκ και τα σκάνδαλα τύπου 'LuxLeaks'» [σ.σ.: μυστικές συμφωνίες του Λουξεμβούργου με πολυεθνικές να τις φορολογεί με ασήμαντα ποσοστά, αρκεί να έχουν την έδρα τους στο Μεγάλο Δουκάτο]. Με αυτόν τον φόρο, λέει ο ίδιος, θα μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε ένα μεγάλο πρόγραμμα αφιερωμένο στις υποδομές και τα πανεπιστήμια, υπογραμμίζοντας το απαράδεκτο γεγονός ότι το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Erasmus» [σ.σ.: ανταλλαγή φοιτητών μεταξύ των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων] να χρηματοδοτείται με 2 δισ. ευρώ τον χρόνο, ενώ οι χώρες της Ευρωζώνης να πληρώνουν κάθε χρόνο 200 δισ. ευρώ τόκους για τα υπέρογκα και δυσβάστακτα δημόσια χρέη τους, την ώρα που οφείλουμε να επενδύσουμε μαζικά στην καινοτομία και την εκπαίδευση της νεολαίας μας.

Να αποφασίζει πολιτικά το νέο Κοινοβούλιο για το χρέος

Ο Τομά Πικετί υποστηρίζει επίσης ότι αυτό το νέο Κοινοβούλιο της Ευρωζώνης πρέπει να είναι αρμόδιο να αποφασίζει πολιτικά για το επιτρεπτό και ανεκτό ύψος που μπορεί να φτάσει το δημόσιο χρέος μιας χώρας - μέλους και όχι διάφοροι αυτόματοι δημοσιονομικοί μηχανισμοί που μας έχει επιβάλει η Γερμανία.

Κι αν η Γερμανία αντιδράσει σ' αυτήν την ιδέα, από φόβο ότι θα βρεθεί σε μειοψηφική θέση στο νέο Κοινοβούλιο, ο Τ. Πικετί έχει την απάντηση: Αν επιτέλους τολμήσουν «η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, που συγκεντρώνουν το 50% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης και το 50% του πληθυσμού της, έναντι μόλις του 25% της Γερμανίας, να κάνουν μια συγκεκριμένη γραπτή πρόταση στους άλλους εταίρους», είναι πολύ δύσκολο το Βερολίνο να την απορρίψει και θα αναγκαστεί, για καθαρά πολιτικούς λόγους, να συμβιβαστεί. Αντί να χανόμαστε σε ένα plan Β που συντάσσουν, τόσο η άκρα Δεξιά (Λεπέν κ.λπ.), όσο και η Άκρα Αριστερά (Μελανσόν, Βαρουφάκης κ.λπ.) «ας αρχίσουμε με το να δώσουμε μια αληθινή ευκαιρία με ένα γνήσιο plan Α».

www.avgi.gr