Ο πόλεμος της Ευρώπης.

Το σενάριο συνωμοσίας της Γερμανίας.

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, η οποία κόστισε τεράστια ποσά στις τράπεζες της Γερμανίας (μόνο τα «ανοιχτά» ομόλογα της Commezbank ξεπερνούν τα 800 δις €), η μερκαντιλίστρια καγκελάριος αντιλαμβάνεται ότι, οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής – οπότε δίνεται η ανέκαθεν αναμενόμενη ευκαιρία στη χώρα της να επικρατήσει οικονομικά στην Ευρώπη, με απώτερο στόχο αφενός μεν την απεξάρτηση της από τις Η.Π.Α. (δεν έχει Σύνταγμα και είναι ουσιαστικά προτεκτοράτο της υπερδύναμης), αφετέρου την παγκόσμια κυριαρχία.

Στα πλαίσια αυτά η Γερμανία θεωρεί εύλογα ότι, η ιδανική υποψήφια χώρα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της, έτσι ώστε να πειθαρχήσουν στις δικές της εντολές, καθώς επίσης να υποταχθούν στις ηγετικές της βλέψεις, είναι η χώρα μας.

Η Ελλάδα είναι εντελώς ανοργάνωτη και απείθαρχη, σε αντίθεση με το δικό της οργανωμένο, αστυνομικό κράτος, ενώ κυριαρχείται από μία διεφθαρμένη πολιτική και οικονομική ελίτ – διαφθορά που μπορούν να τεκμηριώσουν οι δικοί της διαφθορείς (Siemens, Ferrostal κλπ.), χρησιμοποιώντας την για εκβιασμούς. Ταυτόχρονα είναι αρκετά χρεωμένη, με μία εξαιρετικά ανεπαρκή ηγεσία – συνθήκες που διευκολύνουν σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια της.

Έτσι λοιπόν, αρχές του 2009, η Γερμανία ξεκινά μία εκστρατεία διασυρμού της Ελλάδας απέναντι στα μάτια όλων των υπολοίπων – με τη συμμετοχή κάποιων διατεταγμένων ΜΜΕ, τα οποία ακολουθούν πιστά τις «υποδείξεις» της κυβέρνησης τους.

Με τη βοήθεια δε κάποιων Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι μάλλον παίζουν διπλό παιχνίδι, κατηγορεί τους Έλληνες ως φοροφυγάδες, τεμπέληδες, διεφθαρμένους, απατεώνες κλπ. – παρά το ότι γνωρίζει ότι, οι Έλληνες φορολογούνται πολύ περισσότερο από τους Γερμανούς, με κριτήριο την φορολογική ανταποδοτικότητα (μόνο για την Υγεία και την Παιδεία οι Έλληνες ιδιώτες δαπανούν ποσά ίσα με το 10% του ΑΕΠ, όταν οι Γερμανοί απολύτως τίποτα).

Πείθει δε τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να δηλώσει επίσημα στο εξωτερικό ότι, κυβερνάει μία χώρα διεφθαρμένων – έτσι ώστε να εξευτελίσει τους Έλληνες και να τους θυματοποιήσει, με στόχο να τους μετατρέψει σε άβουλα υποχείρια της.

Αργότερα, αφού ο Γερμανός γενικός διευθυντής της Eurostat «συνεργεί» στην τεχνητή διόγκωση των ελλειμμάτων της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα στο μάτι του κυκλώνα, η Γερμανία ενισχύει συνεχώς τη θέση της απέναντι σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης – ενώ τα ΜΜΕ χαρακτηρίζουν την κυρία Merkel σαν τη «σιδερένια καγκελάριο».

Η αντιπαράθεση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη μετατρέπεται πλέον σε διαμάχη Ελλάδας και Γερμανίας, ενώ όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης λαμβάνονται από το Γερμανό υπουργό οικονομικών – από τον κύριο Αδόλφο Σόιμπλε, ο οποίος καταργεί ουσιαστικά το Ecofin και δημιουργεί άτυπα το δικό του Euro Group. Στα πλαίσια αυτά, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας προς τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες μεταφέρεται σταδιακά στους Ευρωπαίους Πολίτες (γράφημα) – ενώ εμποδίζεται η χρεοκοπία της χώρας, παρά το ότι ήταν η ιδανικότερη τότε λύση.

.

.

Δυστυχώς όμως για τη Γερμανία, η οποία μάλλον υποτιμάει τη χρηματοπιστωτική υπεροχή της υπερδύναμης, ο Έλληνας πρωθυπουργός, παρά το ότι εμφανίζεται συναινετικός με την καγκελάριο, εκτελεί κρυφά εντολές των Η.Π.Α. – ενώ το ΔΝΤ, κρυμμένο πίσω από την Τρόικα, αναλαμβάνει ουσιαστικά τη σκιώδη εξουσία, κατευθύνοντας τα πιόνια του με μεγαλύτερη μαεστρία.

Κατ’ επακόλουθο, η επίθεση στην Ευρωζώνη κλιμακώνεται, τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της αυξάνονται, ενώ η Γερμανία χάνει όλο και περισσότερους από τους συμμάχους της – αφού φαίνεται ότι, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., δεν έχει ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο.

Η Πορτογαλία ακολουθεί την Ιρλανδία, εμφανίζεται ενδιάμεσα η Ισπανία, η Ιταλία αντιμετωπίζει τη μετωπική επίθεση των αγορών, οι μεγάλες Γαλλικές τράπεζες αποδεικνύονται πολύ πιο αδύναμες από όσο υπολογιζόταν, η ΕΚΤ διαφοροποιείται, και ορισμένα στελέχη της Γερμανίας εγκαταλείπουν το πλοίο – για παράδειγμα, ο υποψήφιος Γερμανός για την προεδρεία της ΕΚΤ.

Εν τούτοις, η Γερμανία καταφέρνει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος – αφενός μεν σύροντας την Ελλάδα στην υπογραφή του PSI, όπου η χώρα μας έπαψε πλέον να έχει τη δυνατότητα της μετατροπής του χρέους της σε εθνικό νόμισμα, αφετέρου με τη δήλωση του προέδρου της ΕΚΤ, σύμφωνα με την οποία θα έκανε τα πάντα για το ευρώ. Τα επιτόκια δανεισμού της Ευρωζώνης υποχωρούν αμέσως, οπότε δεν διευρύνεται η κρίση δανεισμού τις άλλες χώρες – ενώ οι ισπανικές τράπεζες ενισχύονται απ’ ευθείας από την ΕΚΤ, με αποτέλεσμα να αποφευχθεί η εισβολή του ΔΝΤ.

Όσον αφορά την Ελλάδα, εγκαθίσταται μία κυβέρνηση (2012) που δηλώνει υποταγή στις απαιτήσεις της Γερμανίας – αποστασιοποιούμενη αργότερα από το ΔΝΤ, οπότε από τις Η.Π.Α. Η Γερμανία όμως, διαπιστώνοντας πως παύει να τηρεί πιστά τις δεσμεύσεις της, μετά τις Ευρωεκλογές, τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια της, αρνούμενη την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής που της είχε υποσχεθεί – με αποτέλεσμα να έλθει η αριστερά στην εξουσία.

Στη συνέχεια η νέα κυβέρνηση, μετά από μία ανόητη προσπάθεια να συγκρουσθεί μετωπικά με τη Γερμανία, χωρίς κανένα όπλο, χωρίς καμία ικανότητα και χωρίς συμμάχους, υποτάσσεται με τη σειρά της στην καγκελάριο – με την υπογραφή της συνθήκης της 13ης Ιουλίου, η οποία είναι κατά πολύ χειρότερη από τη συνθήκη των Βερσαλλιών που αναγκάσθηκε να υπογράψει η Γερμανία, όταν ηττήθηκε κατά κράτος.

Η Γερμανία λοιπόν κέρδισε ακόμη μία μάχη, με ουσιαστικό αντίπαλο τις Η.Π.Α., αφού κατάφερε να ανεξαρτητοποιήσει την Ευρωζώνη από τις αγορές, καθώς επίσης να υποτάξει πλήρως την Ελλάδα – χωρίς όμως να είναι σίγουρη πως δεν θα αναζωπυρωθεί η ελληνική πυρκαγιά, με τη βοήθεια των Η.Π.Α.

Τέλος, αν και θεωρείται δική της κίνηση η τοποθέτηση του μελλοντικού διαδόχου του σημερινού πρωθυπουργού, η αποστολή του οποίου σύντομα ολοκληρώνεται με την ψήφιση των νόμων του τρίτου μνημονίου, έτσι ώστε να είναι σίγουρη πως θα εφαρμοσθούν πιστά όλα όσα θα έχουν θεσμοθετηθεί, υπάρχουν αμφιβολίες – αφού θεωρείται απίθανο να μην αντιδράσουν οι Η.Π.Α., παρά την οικονομική και στρατιωτική αποδυνάμωση τους λόγω των πολλαπλών πολεμικών τους μετώπων (Ρωσία, Κίνα, Γερμανία).

.

Επίλογος

Είναι φανερό ότι, η Γερμανία δέχεται μία δεύτερη επίθεση από τις Η.Π.Α., σε οικονομικό επίπεδο, κρίνοντας από το σκάνδαλο της Volkswagen, το οποίο υπολογίζεται πως θα της κοστίσει πάνω από 90 δις € – ενώ θα ακολουθήσουν και άλλες βιομηχανίες αυτοκινήτων της, όπως η BMW, οι οποίες εφαρμόζουν ανάλογα συστήματα εξαπάτησης.

Επί πλέον θα δεχθεί επιθέσεις σε άλλα αδύναμα σημεία της, όπως στις τράπεζες, με πιθανότερο πρώτο υποψήφιο τη Deutsche Bank – την πλέον μοχλευμένη και επικίνδυνη τράπεζα του πλανήτη. Με δεδομένη δε την κακή οικονομική κατάσταση των τοπικών τραπεζών της, καθώς επίσης τα τεράστια χρέη των ομοσπονδιακών κρατιδίων της, δεν αποτελεί δύσκολο αντίπαλο για την υπερδύναμη – η οποία υπενθυμίζουμε ότι, διαθέτει τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση της παγκοσμίως, δυναμικότητας 50.000 ατόμων, στην καρδιά της Γερμανίας.

Όσον αφορά την Ελλάδα, η πρόσφατη επικοινωνία του υπουργού οικονομικών των Η.Π.Α. με τον Έλληνα ομόλογο του, τεκμηριώνει πως το ΔΝΤ δεν έχει καμία διάθεση να αποσυρθεί από τη χώρα μας – οπότε, κατ’ επέκταση, από την Ευρωζώνη. Απώτερος στόχος άλλωστε της υπερδύναμης παραμένει η δημιουργία του οικονομικού ΝΑΤΟ – ενδεχομένως στα πρότυπα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, με κοινό νόμισμα το δολάριο ή με κάποιο καινούργιο, πόσο μάλλον αφού έχει προσεγγισθεί η 1:1 ισοτιμία του με το ευρώ.

Από την άλλη πλευρά, με το ευρώ να κλυδωνίζεται επικίνδυνα, η Γερμανία ίσως επιλέξει είτε την εισαγωγή διπλών νομισμάτων στο Νότο, οπότε να παραμείνει το ευρώ στο Βορά, είτε την υιοθέτηση του μάρκου – κάτι που υποψιαζόμαστε από την οργάνωση ειδικών συζητήσεων στην Ευρώπη, με θέμα τα παράλληλα νομίσματα (Plan B), δήθεν προς όφελος των χωρών του Νότου, καθώς επίσης ως αντιστάθμισμα στην πολιτική λιτότητας!

Επομένως η ιστορία συνεχίζεται, ενώ έχει έλθει ίσως η εποχή όπου, αφού η υπερδύναμη έχει εκμεταλλευτεί την οικονομική ανάπτυξη της Ευρώπης, θα ακολουθήσει το δεύτερο στάδιο του αρχικού σχεδίου: η διάλυση της, η απορρόφηση της καλύτερα από τις Η.Π.Α., έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η παγκόσμια ηγεμονία τους. Φυσικά πρόκειται για ένα σενάριο που δεν έχουμε τη φιλοδοξία ή την ικανότητα να τεκμηριώσουμε – παραμένοντας απλά στην καταγραφή ορισμένων γεγονότων, υποθέσεων και προβλέψεων.

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας. Έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία, καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

http://www.analyst.gr