Οταν η εκτελεστικη εξουσια περιερχεται σε ανοιχτη αντιπαραθεση με την δικαστικη, τοτε δυσκολα πειθει οτι μαχεται για την τηρηση της νομιμοτητος, η οποια αναμφιβολα παραβιαζοταν καταφωρα στο παρελθον απο τους προκατοχους της. Στη χωρα που η συνταγματικη νομιμοτητα παραμενει μονον στα χαρτια και στην πραξη αποτελει αγνωστο ειδος, ριζοσπαστισμος δεν ειναι η αγνοια ή η παρακαμψη της, αλλα αντιθετα η αναδειξη, προασπιση και κατοχυρωση της. Ενοσω για την ρυθμιση του τηλεοπτικου τοπιου απαιτειται ρητα απο το Συνταγμα ευρυτερη διακομματικη συμπραξη, τοτε δυσκολα πειθει για τις προθεσεις και την αποτελεσματικοτητα της καθε προσπαθεια που εξαντλειται στην περιορισμενη κυβερνητικη πλειοψηφια. Με τις περιπετειες των τελευταιων ημερων, τροφοδοτουνται τα πιο περιεργα σεναρια. Ορισμενοι φθανουν στο σημειο να προεξοφλουν οτι η κυβερνηση δεν επιδιωκει πραγματικη αλλαγη του τοπιου, αφου προωθει διαδικασιες εκ προοιμιου καταδικασμενες να εκπεσουν. Καποιοι αλλοι, λιγωτερο ευφανταστοι, αποδιδουν το ατελειωτο τηλεοπτικο σηριαλ σε ελαφροτητα των καθ’υλην αρμοδιων, που παντως, εαν αληθευει, θα ηταν οπωσδηποτε τραγικη και ασυγχωρητη. Ο δρομος προς την κολαση στρωνεται παντα με τις καλυτερες των προθεσεων. Υπαρχουν ακομη και καποιοι αλλοι που αποδιδουν την αναδειξη στο προσκηνιο της τηλεοπτικης χιονοστιβαδας σε εγχειρημα αντιπερισπασμου προς απομακρυνση της κοινης γνωμης απο τα καυτα και αδιεξοδα προβληματα στα οποια παραμενει παγιδευμενη η οικονομια της χωρας.

Τελος, ποσο σωφρον, κατευναστικο και αποτελεσματικο ειναι για την συναινετικη διαχειριση του τηλεοπτικου πεδιου η μια πλευρα να προτεινει ως εκπροσωπους της αλλης προσωπα που η τελευταια  δεν αποδεχεται, δεν την εκπροσωπουν, αλλα και εκτιμα οτι αποσκοπουν στον διεμβολισμο της; Με τετοιες πρακτικες, η ανομια δεν τεινει να θεραπευεται, αλλα αντιθετα διαιωνιζεται. Με την κηρυξη της χωρας σε κατασταση εκτακτης αναγκης εναντι εσωτερικων εχθρων, υποβοσκει η προσδοκια οτι θα λησμονουνται ετσι ολα τα αλλα προβληματα, οτι καθε κριτικη και «μεμψιμοιρια» θα σταματα η τουλαχιστον θα παυει να ακουγεται. Η προοδευτικη κυβερνηση θα οφειλε τουλαχιστον, προς εξασφαλιση του κυρους και του αμεμπτου των διαδικασιων που η ιδια προωθει, να γνωριζει και να τηρει τις συνταγματικα κατοχυρωμενες διαδικασιες για την παταξη της ανομιας στο τηλεοπτικο πεδιο, οπως αλλωστε και για την προαναγγελλομενη αναθεωρηση του Συνταγματος. Οταν δεν ενδιαφερεται τοσο για την αποτελεσματικοτητα της, οσο κυριως για την επιδειξη  «πυγμης» καποιων στελεχων της και ακομη περισσοτερο για να αποδωσει τις ευθυνες για την δικη της αναποτελεσματικοτητα στους αντιπαλους, τοτε θα μπορει να επικαλειται ως ελαφρυντικο για την αποτυχια της τον πολεμο που θα  εχουν βεβαιως ανοιξει εναντιον του μεταρρυθμιστικου εργου της τα καθε ειδους μεγαλα συμφεροντα. Και βεβαια, με αυτον τον τροπο θα εχει χαθει η ευκαιρια για σοβαρη και αξιοπιστη ρυθμιση τοσο στο τηλεοπτικο τοπιο οσο και γενικωτερα στο Συνταγμα και στη στηριξη των θεσμων.  Αλλα τουλαχιστον θα εχει απομεινει η εντυπωση οτι δοθηκε «σκληρη μαχη» για να μην χαθει...    

Παρομοια ατελεσφορη διαχειριση καταγραφεται και σε αλλα πεδια, ιδιως σε αυτο της οικονομιας. Μεχρι σημερα, εκτος απο την πολυσυζητημενη προεκλογικη ομιλια της Θεσσαλονικης, η κυβερνηση παραμενει σε αδυναμια να παρουσιασει καποιο ξεκαθαρο δικο της σχεδιο εξοδου της χωρας απο την κριση στην οποια διατηρειται κατα την τελευταια 7ετια. Μοναδικος «οδικος χαρτης» της παραμενει αυτος των δανειστων της χωρας και του κουαρτετου των ευρωπαικων θεσμων. Ειναι το μνημονιακο προγραμμα για το οποιο η κυβερνηση εχει επανειλημμενα αναγνωρισει οτι δεν βγαζει την χωρα απο την κριση, αλλα αντιθετα την εξωθει βαθυτερα σε αυτην. Εν τουτοις, η ιδια δεν ενοχλειται να επικαλειται «επιτυχιες» που υποτιθεται πως προκυπτουν απο την πιστη τηρηση του υφεσιακου προγραμματος (πακετο Γιουνκερ και ΕΣΠΑ, που παντως δεν προερχονται απο δικες της ενεργειες και δεν αφορουν ειδικα την Ελλαδα, αλλα ολοκληρη την Ευρωζωνη) ουτε να διαβεβαιωνει πως με την διαρκη υπερφορολογηση και τα προσθετα υφεσιακα μετρα ανοιγει ο δρομος για την επιστροφη στην αναπτυξη. Ποσο πειστικος ειναι ο λογος που ονειρευεται επερχομενες εισροες σε διαρκως συρρικνουμενη οικονομια, παρασιωπωντας τα λουκετα επιχειρησεων σε βασικα ειδη, οπως τροφιμα, που πολλαπλασιαζονται; Και κατα ποσο η επισημη διγλωσια δεν προσλαμβανεται απο την κοινη γνωμη ως εμπαιγμος προκειμενου να συγκαλυπτεται το ελλειμμα δικης της προοπτικης; Εαν η κυβερνηση αδυνατει να παρουσιασει δικο της παραλληλο προγραμμα και σχεδιο που να αντισταθμιζει τις αρνητικες επιπτωσεις στην πολιτικη που επιβαλλουν δανειστες και εταιροι, σε καθε περιπτωση η κοινη γνωμη θα εκτιμουσε περισσοτερο την ειλικρινεια για την σημερινη δυστυχια της απο στις φανταστικες αφηγησεις στις οποιες δεν πιστευουν ουτε οι διακινητες τους. Φυσικα, εαν η αποτυχια φθασει σε σημειο που δεν θα μπορει πλεον να συγκαλυπτεται, τοτε οι ευθυνες θα αποδιδονται και παλι στη «συνωμοσια» των αντιπαλων και των μεγαλων συμφεροντων.

Με την αντιληψη οτι ολα τα ζητηματα ειναι μονον «πολιτικα» και τιποτα αλλο, καθε αποτυχια ευκολα αποδιδεται στην ισχυ και  στρατηγικη του αντιπαλου. Ωστοσο, στην ουσια κανενα ζητημα δεν ειναι μονον πολιτικο, αλλα το καθενα ειναι ταυτοχρονα και κατι αλλο ακομη: η ρυθμιση του τηλεοπτικου πεδιου, εκτος απο πολιτικο ζητημα, ειναι ταυτοχρονα και κατ’εξοχην συνταγματικο. Η επαναφορα της οικονομιας  σε συνθηκες επανεκκινησης, εκτος απο πολιτικο, ειναι ταυτοχρονα και κατ’εξοχην ζητημα διαφορετικης οικονομικης πολιτικης που μεχρι σημερα παραμενει  ανευρετη. Εκτος απο την ισχυ και τις μηχανορραφιες των αντιπαλων και των μεγαλων συμφεροντων, η κυβερνηση μπορει ακομη να αυτουπονομευεται με την δικη της αλυσιτελη διαχειριση. Και σε αυτη την περιπτωση, δυσκολα θα πειθει οτι για ολα ευθυνονται παντα ολοι οι αλλοι εκτος απο την ιδια.-