ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ

ΤΩΝ ΜΟΪΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Έφυγε προχθές από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών ένας από τους τελευταίους των Μοϊκανών της Αριστεράς και της γενιάς του Μάη του ’68, ο Κώστας Βεργόπουλος, καλός φίλος και στενός συνεργάτης μου στο πανεπιστήμιο τη δεκαετία του ’80. Μια ακόμη σημαντική απώλεια, που κάνει την ελληνική διανόηση και τη χώρα μας φτωχότερες.

Ο Κώστας ήταν ένας μάχιμος διανοούμενος και ένας οικουμενικός τω πνεύματι Έλλην, που είχε αναπτύξει δεσμούς με σημαντικές προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου από  πολλές χώρες του κόσμου (Ευρώπη, ΗΠΑ, Λατινική Αμερική κτλ.), ιδιωτικά, αλλά και μέσω των διεθνών οργανισμών όπου εργάστηκε.

Τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, τότε που σχεδόν όλη η Αριστερά είχε ενδώσει στις σειρήνες του αγοραίου εκσυγχρονισμού, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του τέλους της Ιστορίας, αυτός ήταν ένας από τους ελάχιστους γνωστούς αριστερούς (μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) που συνέχισαν να αντιστέκονται και να επιμένουν αριστερά. «Δε μ’ ενδιαφέρει αν θα ’χουν ή δε θα ’χουν απήχηση αυτά που γράφω. Θέλω να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου, να ξελαφρώσω», μου εκμυστηρεύτηκε πριν από πολλά χρόνια, την εποχή της απέραντης και αβάσταχτης διανοητικής μοναξιάς του, τότε που όλοι οι αριστεροί είχαν πάρει το τρένο του αγοραίου εκσυγχρονισμού και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και τον  αντιμετώπιζαν περίπου ως γραφικό και σίγουρα ως θλιβερό κατάλοιπο ενός ένδοξου αριστερού παρελθόντος.

Έφτασε στο τέλος της ζωής του όρθιος, με διαύγεια σκέψης και με αμείωτο το ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα και το πάθος του για τη ζωή. Την τελευταία δεκαετία συναντιόμασταν κάθε χρόνο σε πολλά πάνελ για την οικονομική κρίση, σε διάφορες πόλεις της χώρας μας. Σας διαβεβαιώ ότι είχε την ίδια ανεξάντλητη ενέργεια και συζητούσε με το ίδιο πάθος, όπως και πριν από τριάντα χρόνια. Και φυσικά συνέχιζε να γράφει βιβλία και να αρθρογραφεί με τον ίδιο πάντα καταιγιστικό ρυθμό. Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε του 2008 δικαίωσε πλήρως τις αναλύσεις του.

Από την πλούσια πνευματική και πολιτική παρακαταθήκη που μας αφήνει, εκείνο που εκτίμησα περισσότερο και κρατώ ως κειμήλιο είναι η ανυποχώρητα αριστερή στάση του στους χαλεπούς καιρούς της παγκοσμιοποίησης και η αυτόνομη και τολμηρή οικονομική και πολιτική σκέψη του.

Καλό ταξίδι Κώστα και καλή αντάμωση!

Γιώργος Δουράκης