Μην έχετε καμία αμφιβολία. Όλα αυτά που παρακολουθεί από χθες το βράδυ με κομμένη την ανάσα η υφήλιος στην Ουάσιγκτον, θα έχουν …αίσιο και ευτυχές τέλος. Τα εξάσφαιρα και τα καλάσνικοφ των οργισμένων ακροδεξιών του Τραμπ μπήκαν ήδη στις θήκες τους, η ηρεμία επανήλθε στο Καπιτώλιο, ενώ η Wall Street θα συνεχίσει τις υψηλές της πτήσεις στον δικό της κόσμο.

Ο Τζο Μπάϊντεν, όταν έρθει η ώρα, θα ορκιστεί με κάθε επισημότητα Πρόεδρος των ΗΠΑ, ενώ ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε το μοιραίο λάθος, ετοιμάζεται να πληρώσει το αντίτιμο της αποκοτιάς και της εξουσιομανίας του. Στη χειρότερη περίπτωση θα υποστεί μια ντροπιαστική καθαίρεση και στην καλύτερη μια ντροπιαστική έξοδο από τον Λευκό Οίκο, ως ο χειρότερος Πρόεδρος στην ιστορία της υπερδύναμης. Ίσως και ως ένας από τους λίγους πλανητάρχες, που δεν κατάφερε να οργανώσει ένα πραξικόπημα της προκοπής σε μια χώρα που δίδαξε τον κόσμο, πως γίνονται αυτές οι δουλειές.

Τα πράγματα θα είχαν την αστεία τους πλευρά αν δεν είχαν και τη σοβαρή τους. Και είναι σοβαρά γιατί, όντως η Τετάρτη 6 Ιανουαρίου, θα καταγραφεί “ως μια μελανή σελίδα στην ιστορία των ΗΠΑ. Και γιατί η εισβολή των ορδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο άφησε πίσω της 4 νεκρούς και γιατί υποχρέωσε την άλλη …φωτεινή Αμερική να ντρέπεται και –κυρίως- γιατί αποκάλυψε ότι ο παγκόσμιος “βασιλιάς” είναι γυμνός. Ότι η υπερδύναμη βρίσκεται προ πολλού αντιμέτωπη με μια βαθιά κρίση, πολιτική, κοινωνική, θεσμική. Κρίση που αγγίζει τα όρια της παρακμής, μέσα στην οποία τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει, ούτε φυσικά η δημοκρατία.

Γιατί, αν η Αμερικανική Δημοκρατία, που δεν ήταν και προς μίμηση, ήταν στοιχειωδώς λειτουργική, δεν θα επέτρεπε ποτέ στον όχλο να εισβάλει στο Καπιτώλιο, ούτε θα άνοιγε διάπλατα την κερκόπορτα για τον Λευκό Οίκο σε έναν καταφανώς αλλοπρόσαλλο τύπο σαν τον Τραμπ. Και δεν θα παρέμενε, δυόμισι αιώνες μετά την αμερικανική ανεξαρτησία, πολιτικά, κοινωνικά και φυλετικά διχασμένη.

Δεν θα θεωρούσε τον φτωχό “αποτυχημένο”, τον άνεργο “σκουπίδι”, τον μαύρο “εγκληματία” και τους δείκτες της Wall Street απόδειξη ευημερίας. Η παγκόσμια ηγεμονία της τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο δεν τη βοήθησε και δεν αξιοποιήθηκε για να λύσει τα εσωτερικά πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα. Καμία χώρα όσο ισχυρή και αν είναι δεν μπορεί να σταθεί όρθια για πάντα όταν η εξουσία  ασκείται …καουμπόϊκα, είτε καουμπόης είναι ο ένοικος του Λευκού Οίκου είτε κάποιος ρατσιστής μπάτσος, που πυροβολεί εν ψυχρώ κάποιον, επειδή απλά είναι μαύρος. Καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να είναι σταθερή όταν η πολιτική ασκείται από λίγους για να εξυπηρετήσει λίγους και αφήνει στο περιθώριο, χωρίς αντιπροσώπευση τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της.

Το φαινόμενο Τραμπ και η πανδημία

Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν πάντα στις ΗΠΑ αλλά κρύβονταν κάτω από το χαλί της παγκόσμιας κυριαρχίας και της οικονομικής ευμάρειας, που άφηνε να ψίχουλα και στο τραπέζι των κοινωνικά αποκλεισμένων. Επιδεινώθηκαν όμως την εποχή της παγκοσμιοποίησης και κακοφόρμισαν στην τετραετία Τραμπ στον Λευκό Οίκο.

Από την πρώτη μέρα της θητείας του άρχισε να κυκλοφορεί ως καμικάζι, ο οποίος ζωσμένος με εκρηκτικά απειλούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα αν δεν ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Το είπε καθαρά: πρώτα η Αμερική. Με αυτό το σύνθημα πορεύτηκε και τα έκανε όλα άνω κάτω στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ, τους G7 και τους G20 δίνοντας την εντύπωση ότι μιλούσε την ίδια γλώσσα μόνο με ηγέτες σαν τον Βρετανό Τζόνσον, τον Βραζιλιάνο Μπολσονάρο, τον Ερντογάν, άντε και τον Βορειοκορεάτη Κιμ.

Όχι, ο Τραμπ δεν ήταν ο “τρελός” του παγκόσμιου χωριού μας. Ήταν αυτός που ανέλαβε να υλοποιήσει τα σχέδια των υπερσυντηρητικών οικονομικών και πολιτικών κύκλων, που κυριάρχησαν στις ΗΠΑ και τον εκτόξευσαν στον Λευκό Οίκο. Σχέδια που στόχο είχαν όχι να καταργήσουν αλλά να επαναδιαπραγματευτούν τους όρους της παγκοσμιοποίησης προς όφελος του Αμερικανικού κεφαλαίου, να επανασχεδιάσουν τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στον σύγχρονο κόσμο και να αντιμετωπίσουν τις νέες δυνάμεις, όπως η Κίνα, που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και άρχισαν να αμφισβητούν την παγκόσμια ηγεμονία τους. Αυτό του ζητούσαν, αυτό έκανε με τον δικό του κυνικό και αυθάδη τρόπο. 

Και θα συνέχιζε να το κάνει αν δεν μεσολαβούσε ένας αστάθμητος παράγοντας, ο κορονωϊός. Η διαχείριση της πανδημίας ήταν πανωλεθρία για τον ίδιο τον Τραμπ, κυρίως όμως ήταν και είναι καταστροφική για τις ΗΠΑ, που μετρούν ήδη 360.000 νεκρούς, 22 εκατομμύρια κρούσματα και ανυπολόγιστο αριθμό κατεστραμμένων ζωών. Η πανδημία αποκάλυψε την κυβερνητική ανικανότητα, ξεγύμνωσε την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας αλλά και τον κυνισμό του Τραμπ, που απέτυχε παταγωδώς, όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί επέλεξε να βάλει την οικονομία πάνω από τις ανθρώπινες ζωές και τα …γιατροσόφια πάνω από την επιστήμη. Η αποτυχία του οδήγησε στην εκλογική ήττα και η αδυναμία του να διαχειριστεί την ήττα τον οδήγησε στο αλλοπρόσαλλο αντάρτικο και στην πολιτική συντριβή.

Το ερώτημα είναι ένα και είναι ανοιχτό. Μπορεί ο Τζο Μπάϊντεν, που κλείνει την παρένθεση Τραμπ, να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο για την Αμερική, τη δημοκρατία της, την κοινωνία, τους θεσμούς της. Να πετύχει εκεί που απέτυχε ο προκάτοχός του; Ασφαλώς δεν είναι Τραμπ και γι αυτό θα  μπορούσε εύκολα και γρήγορα να αλλάξει το στυλ της διακυβέρνησης και ίσως την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο. Τα υπόλοιπα μένει να αποδειχθούν και εξαρτώνται και από την …άλλη Αμερική, που κάποια στιγμή οφείλει να πάρει θέση και να αναλάβει τις ευθύνες της.

www.efsyn.gr