Αφορά τον 47χρονο κωμικό ηθοποιό Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας από τον Απρίλιο του 2019 με ποσοστό 73% στον δεύτερο γύρο έναντι του ρωσόφιλου αντιπάλου του. Ο «ρόλος της ζωής του» τελειώνει, επιμένουν όσοι βλέπουν να τρίζει εκ θεμελίων η μεταπολεμική συμμαχία ΗΠΑ-Ευρώπης πίσω από τον (μη) ξαφνικό έρωτα Τραμπ-Πούτιν.

Τρία χρόνια μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την αποφράδα 24η Φεβρουαρίου 2022, το 20% του ουκρανικού εδάφους τελεί υπό ρωσική κατοχή, η οικονομία και οι υποδομές έχουν γίνει σμπαράλια και το ηθικό των Ουκρανών δοκιμάζεται.

Παιδί μικρομεσαίας ρωσόφωνης εβραϊκής οικογένειας, με πατέρα καθηγητή υπολογιστών στο πανεπιστήμιο και μητέρα μηχανικό, ο Ζελένσκι γεννήθηκε στην γκρίζα βιομηχανική πόλη Κρισί Ροχ, κέντρο της ουκρανικής χαλυβουργίας. Το 1995, 17χρονος μαθητής Λυκείου, έκανε δύο πράγματα. Πρώτον, έστησε ερασιτεχνική ομάδα κωμωδίας που ξεκίνησε πετυχημένες εμφανίσεις στην τηλεόραση. Και, δεύτερον, ερωτεύτηκε τη συμμαθήτριά του και νυν σύζυγό του, Ολένα Κιγιάσκα, η οποία συμμετείχε στη συγγραφή των κειμένων. Είναι η ίδια που πολλά χρόνια αργότερα σε lifestyle εκπομπή θυμήθηκε ότι ο Βολοντίμιρ γύρισε και της είπε μια μέρα: «Θα ασχοληθώ με την πολιτική. Ο Ρίγκαν πώς το έκανε και πέτυχε; Ο Σβαρτσενέγκερ; Θα πετύχω κι εγώ». Από την τηλεόραση πληροφορήθηκε η Ολένα ότι ο σύζυγος σοβαρολογούσε και θα κατέβαινε για πρόεδρος.

Τα ουκρανικά του ήταν σχετικά φτωχά, γι’ αυτό όταν μπήκε στην πολιτική προσέλαβε δάσκαλο προφοράς και λεξιλογίου. Είχε περάσει ένα φεγγάρι απ’ τη Νομική αλλά τον κέρδισε η κωμωδία. Οι τσέπες του γέμισαν, έστησε προσωπική εταιρεία παραγωγής και εξακοντίστηκε στη διασημότητα κατά την πενταετία 2015-2019 με το σίριαλ «Υπηρέτης του λαού», στον ρόλο ενός «συνηθισμένου» καθηγητή Ιστορίας σε σχολείο, ο οποίος μέσα από ένα σερί παρεξηγήσεων εκλέγεται πρόεδρος της Ουκρανίας και διορθώνει τα κακώς κείμενα.

Προεκλογικά ο Ζελένσκι οδήγησε ένα φορτηγό, που λέει ο λόγος, με φαντεζί κοινοτοπίες και υποσχέσεις του τύπου «Θα πατάξω τη διαφθορά και τους ολιγάρχες», «Θα φέρω ξένες επενδύσεις και θα εκσυγχρονίσω το κράτος» - ένα είδος «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Λίγα πράγματα κατάφερε, όπως ότι δρομολόγησε την ψηφιακή διακυβέρνηση.

Οταν όμως εισέβαλαν οι Ρώσοι επέδειξε αυταρχικότητα, στρίμωξε την αντιπολίτευση, φίμωσε τα ΜΜΕ, συνεργάστηκε με νεοναζιστικές ομάδες και άνοιξε τον δρόμο για ύποπτες μπίζνες με τη διεθνή βοήθεια, την ώρα που στα μέτωπα και στις βομβαρδισμένες πόλεις πέφταν κορμιά.

Ο Τραμπ τον έχει τον Ζελένσκι του κλότσου και του μπάτσου, υιοθετώντας την προπαγάνδα του Κρεμλίνου. Απαιτεί ξεδιάντροπα να εκμεταλλευτούν αμερικανικές εταιρείες τον φυσικό πλούτο της (εναπομείνασας) Ουκρανίας ως αμοιβή για να συνεχίσει να παίζει τον σερίφη στη χώρα. Το «τζάμπα» πέθανε κι ας πάει στον γερο-διάολο η γεωπολιτική ανάλυση...

Παραζαλισμένος ο Ζελένσκι ψέλλισε ότι είναι πρόθυμος για... απευθείας ντιλ με τον mr. president «για τις επενδύσεις και την ασφάλεια» παρακάμπτοντας Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ και άλλους άχρηστους ενδιάμεσους. Κίνηση απελπισίας με το πιστόλι στον κρόταφο.

Φυσικά γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο και ότι η πάνοπλη Ρωσία κέρδισε, αργά και αιματηρά, την εισβολή και κατοχή ουκρανικών εδαφών, δηλαδή αυτό που χυδαία ο Πούτιν βάφτισε «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση».

Οι Ευρωπαίοι έχουν δώσει στην εμπόλεμη Ουκρανία περισσότερα χρήματα από τους Αμερικανούς κι ας τσαμπουνάει περί του αντιθέτου ο Τραμπ στο Truth Social. Αλλά η Ουάσινγκτον έχει όπλα και συστήματα αεράμυνας -όπως οι συστοιχίες πυραύλων Patriot που προστατεύουν το Κίεβο- που οι Βρυξέλλες απλά δεν μπορούν να παρέχουν.

Τώρα που τα κλισέ θέλουν τη ρώσικη αρκούδα να βρυχάται ικανοποιημένη και τον αμερικανικό αετό, υπό νέο management, να πετάει μακριά από τις (μετα)ψυχροπολεμικές βεβαιότητες, πολλοί θεωρούν τον Ζελένσκι τελειωμένο - ένα άθαφτο πτώμα. Μπορεί να ’ναι αλήθεια.

Μπορεί όμως και όχι. Αν η Γηραιά Ηπειρος αποφασίσει να στείλει ένα μήνυμα στον Τραμπ, το πιο ηχηρό θα ’ταν η υποστήριξή της στον «δικό της» Ουκρανό πρόεδρο.

Πώς; Με βαρύτατο κόστος. Με οδυνηρό de facto διαμελισμό της χώρας, χωρίς ουκρανικές υπογραφές, με «παγωμένα» σύνορα σαν τον 38ο παράλληλο στην Κορέα το 1953. Με ελαφρά οπλισμένη Βαβέλ ειρηνοφρουρών να κόβει βόλτες σε μη αναγνωρισμένη μεθόριο και με θολές υποσχέσεις -τζάμπα είναι- για μελλοντική ένταξη στην Ε.Ε.

Σε αυτό το σενάριο ο Ζελένσκι επιβιώνει πολιτικά ως ex war leader που λαβώθηκε αλλά δεν πρόδωσε. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η δημοφιλία του στο εσωτερικό της χώρας παραμένει ισχυρή, αποτέλεσμα του περιβόητου «συνδρόμου της σημαίας» (flag syndrome), της προσκόλλησης ενός δοκιμαζόμενου λαού στο πρόσωπο του ηγέτη.

Σε άλλη παραλλαγή, γίνεται μαύρο πρόβατο για την εθνική τραγωδία και οδηγείται στη σφαγή, ή, πιο πιθανό, αγκυροβολεί σε κάποιο απ’ τα πολυτελή ακίνητα που διαθέτει στο Λονδίνο όπως έδειξαν τα Pandora Papers τον Οκτώβριο του 2021. Παρεάκι με τους Ντεγκρές.

Αλλά πήγαμε πολύ μακριά.