Η κρίση που περνά ο τόπος μας ίσως είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία του Ελληνικού Kράτους.

Η χώρα μας δυστυχώς είχε πάντα χρέη και ελλείμματα. Το φαινόμενο αυτό ήταν αποτέλεσμα των αναπτυξιακών επιλογών των εκάστοτε Κυβερνήσεων. Ήταν αποτέλεσμα  των εκάστοτε πολιτικών  που μοναδικό τους στόχο απ’ ότι φαίνεται  είχαν το ίδιον όφελος.

Το χρέος της χώρας μας ως  ποσοστό του ΑΕΠ  είναι το ίδιο με το χρέος την περίοδο του 2000. Παρά τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν η χώρα μας  δεν μπόρεσε να ανάκαμψη με αποτέλεσμα να βρίσκεται  στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων δεκαετιών.

Η παραγωγικότητα, η εκβιομηχάνιση, η διαφάνεια  με την πάροδο των ετών αντικαταστάθηκαν από την «εκδούλευση» την «αρπαχτή» την αδιαφάνεια και την   «Δημιουργική Λογιστική». Όροι  που  μας επέτρεψαν να πρωτοτυπήσουμε  παγκοσμίως οικοδομώντας στην αβεβαιότητα και στην αναξιοκρατία, κρύβοντας  τα ουσιαστικά προβλήματα .

Η Ελλάδα σαν μία χώρα με «υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και παράγοντας πλούτο», όπως εμφάνιζε η δημιουργική λογιστική, αποτελούσε τον πλέον  σημαντικό προμηθευτή σε υπηρεσίες και προϊόντα.

Η αδρανοποίηση του παραγωγικού ιστού της χώρας και η  αλόγιστη εκροή πόρων, όπως με την  οργάνωση  των Ολυμπιακών Αγώνων και την αγορά οπλικών  συστημάτων, συνέβαλαν σημαντικά να βρεθούμε στη θέση που βρισκόμαστε τώρα..

Τα μεγάλα έργα υποδομής που πραγματοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση των αγώνων κατασπαταλώντας ευρωπαϊκούς και εγχώριους πόρους, θα μπορούσαν να γίνουν με μικρότερο κόστος, αφού θα ήταν απαλλαγμένα από τις διάφορες «μίζες»

Τα αμύθητα ποσά για την ασφάλεια των Ολυμπιακών αγώνων και τα συστήματα που μας προμήθευσαν δεν δούλεψαν και δεν δουλεύουν. Τα προϊόντα τους δεν έχουν ποιοτικά στάνταρ π.χ. τα υποβρύχια 

 Το σύνολο των δαπανών που έγιναν στο τόπο μας, όλα αυτά τα χρόνια, δεν συνέβαλαν να αλλάξει θέση η χώρα μας.

Η χώρα σταμάτησε να παράγει. Το εύκολο χρήμα και ο γρήγορος πλουτισμός άνοιξαν τον δρόμο για δραστηριότητες, πολλές φορές μη σύννομες.  Η κάλυψη των βασικών αναγκών γίνεται κατά το πλείστον από  εισαγωγές.

Ήταν γνωστό το αναπόφευκτο, ότι κάποτε θα φτάναμε σε αδιέξοδο.

Το ερώτημα όμως είναι γιατί σιωπούσαν οι συνοδοιπόροι στο αδιέξοδο.