Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ: Η παλαιά πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών, οι δέκα μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης, η υπεροχή των αμερικανικών πιστωτικών ιδρυμάτων, το υγιές Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και η ανάγκη εκδίωξης των εισβολέων

«Σύμφωνα με μία παλαιά «πρακτική» των Εβραίων κοσμηματοπωλών, ποτέ δεν διαχωρίζεται το ιδιωτικό από το δημόσιο χρέος – ενώ θεωρείται εκ μέρους τους ότι, ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Πάντοτε τον ξεχνάει δηλαδή, μετά την πάροδο αρκετών ετών, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να τον επαναλαμβάνουν κάθε πενήντα περίπου χρόνια».

Εάν λοιπόν είναι υπαρκτός αυτός ο «ισχυρισμός», εάν δηλαδή η πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών συνεχίζει να εφαρμόζεται, πιστά και απαράβατα, από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε οι μεγάλες κρίσεις που παρατηρούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μπορεί κάλλιστα να υποθέσει κανείς ότι, προκαλούνται σκόπιμα και δεν συμβαίνουν από μόνες τους – κάτι που φυσικά είναι πολύ δύσκολο να τεκμηριωθεί, όπως συμβαίνει με όλες τις «θεωρίες συνομωσίας».

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα «συντελείται» με τη βοήθεια των υπερβολικών φόρων – επίσης, με τη σκόπιμη ανεργία, έτσι όπως αυτή «προκαλείται» από το ΔΝΤ, αφού οι άνεργοι επιβιώνουν με την οικονομική στήριξη των εργαζομένων συγγενών τους (υπάρχουν και εφαρμόζονται φυσικά αρκετοί άλλοι τρόποι).                

Περαιτέρω, όταν μία χώρα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, τότε οι περισσότεροι Πολίτες της αναζητούν τις αιτίες σε εξωγενείς παράγοντες - «ενοχοποιώντας» τρίτους για όλα τα «δεινά» της οικονομίας τους. Οι κερδοσκόποι, οι «αγορές», οι πολυεθνικές και οι τράπεζες αποτελούν αναμφίβολα τους κεντρικούς «στόχους», στους οποίους κατευθύνονται τα «πυρά» όλων, παρά το ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν λιγότερο υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί, τα πλεονασματικά κράτη, οι νομισματικές ενώσεις, οι υπερδυνάμεις, η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση και οι όποιοι άλλοι υπόλοιποι – αφού όλοι μαζί έχουν συμβάλλει στην καταστροφή. 

Εν τούτοις, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, «επάνω» από όλους σήμερα, στην κορυφή της πυραμίδας της «δύναμης» δηλαδή, ευρίσκονται οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς επίσης οι υπερμεγέθεις πολυεθνικές, οι οποίες δεν πληρώνουν σχεδόν ποτέ φόρους – ενώ από τις τράπεζες (LehmanBrothers), το πρόβλημα των οποίων (subrimes) εξήγαγαν οι Η.Π.Α. στον υπόλοιπο κόσμο, στέλνοντας αμέσως μετά το ΔΝΤ για να «εισπράξει» (εισβολή στην Ευρωζώνη, λεηλασία των μικρών κρατών της, μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα, σύμφωνα με την ως άνω πρακτική των Εβραίων κλπ), ξεκίνησε ουσιαστικά η απειλητικότερη παγκόσμια κρίση, μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929.

Αυτοί όμως που καλούνται τελικά να πληρώσουν, δεν είναι οι «κυρίαρχοι των αγορών» (με φωτεινή εξαίρεση την Ουγγαρία, η οποία επέβαλλε φόρους όχι μόνο στις τράπεζες, αλλά και στις ξένες πολυεθνικές του Καρτέλ, αντιμετωπίζοντας την οργή τους), αλλά οι Πολίτες - οι οποίοι, παρά το ότι ασφαλώς «συμμετείχαν» στην καταστροφή (άρθρο μας) με διάφορους τρόπους (υπερκατανάλωση με δανεισμό, ιδιοτέλεια της πολιτικής ψήφου, μειωμένη παραγωγικότητα, οκνηρία, διαφθορά, διαπλοκή, ανευθυνότητα κλπ), οπότε είναι υποχρεωμένοι να «συμβάλλουν», δεν είναι σίγουρα οι μοναδικοί υπεύθυνοι.

Έχοντας αναφερθεί αναλυτικά στις ευθύνες όλων, με μία σειρά από άρθρα μας, θεωρούμε ότι αυτό που οφείλει να μας απασχολεί σήμερα είναι κυρίως το εάνη κρίση έχει «προσμετρηθεί», καθώς επίσης εάν έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα αποφυγής ενός δεύτερου «ξεσπάσματος» της, πριν ακόμη μας υποχρεώσουν να αναλάβουμε τη συνολική πληρωμή – χωρίς τη θέληση μας φυσικά, αφού τόσο οι «αγορές», όσο και οι υπερδυνάμεις του πλανήτη, έχουν δυστυχώς τα μέσα για να μας επιβάλλουν τους κανόνες τους. Θα πρέπει βέβαια να αποφύγουμε τις σκόπιμες, τις «θλιβερές» καλύτερα προσπάθειες εξαπάτησης μας (άρθρο μας), απαιτώντας τουλάχιστον να ενημερωθούμε πλήρως, σε σχέση με τις πραγματικές πιθανότητες αποφυγής του «μοιραίου» (χρεοκοπία, έξοδος από την Ευρωζώνη, εξαθλίωση κλπ).

Αν και πιστεύουμε λοιπόν ότι η μοναδική λύση για κάποιες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας, είναι η διαγραφή των χρεών, τουλάχιστον των «επαχθών» (αυτών δηλαδή που δεν ωφέλησαν την Πολιτεία, αλλά αποκλειστικά και μόνο κάποιους διεφθαρμένους Πολίτες της), γνωρίζοντας φυσικά ότι είναι μία επώδυνη διαδικασία, αλλά όχι το τέλος του κόσμου, θεωρούμε ότι θα άξιζε ίσως τις θυσίες η ανάληψη των συνολικών ευθυνών εκ μέρους μας (άρθρο μας: Ο μηδενισμός του χρέους), υπό την προϋπόθεση φυσικά να αποπληρώσει τα χρέη της η Γερμανία απέναντι μας (άνω των 70 δις €), εάν είμαστε σίγουροι ότι είναι αυτές που έχουμε «ανακαλύψει» ήδη.

 

Όμως, μία απλοϊκή και μόνο ματιά στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, λιγότερο στο Ελληνικό, δεν μας επιτρέπει την παραμικρή αμφιβολία, σε σχέση με τους τεράστιους κινδύνους που «ελλοχεύουν» ακόμη εντός του. Εκτός αυτού, εάν θα έπρεπε κάποτε να πάψει να λειτουργεί η αδυσώπητη τακτική των τοκογλύφων, έτσι όπως την αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου μας, ο μοναδικός τρόπος θα ήταν η ολοκληρωτική άρνηση της πληρωμής των διογκωμένων από τους τόκους οφειλών, εκ μέρους όλων αυτών που καταδυναστεύονται από την «εγκληματική» λειτουργία τους.   

Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο μας (Κρατικοποίηση των αγορών), «Στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν παράγονται προϊόντα και δεν δημιουργούνται αξίες – απλά αναδιανέμονται τα υφιστάμενα, μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτοί δε που έχουν τις περισσότερες πληροφορίες, πόσο μάλλον τις «εσωτερικές», κερδίζουν πάντοτε, ενώ όλοι οι άλλοι συνήθως χάνουν - από τους ερασιτέχνες “επενδυτές”, μέχρι τα συνταξιοδοτικά ταμεία.

 

Οι χρηματοπιστωτικές αγορέςκαθιστούν ουσιαστικά δυνατή τη διασπορά των κινδύνων, τους οποίους όμως οι ίδιες δημιουργούν. Μέσω δε της συνεχώς γρηγορότερης κερδοσκοπίας (διαδικτυακά καζίνο), αποσταθεροποιούν τελικά τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων κλπ - πουλώντας ταυτόχρονα νέα «ασφαλιστικά» προϊόντα (CDS κλπ), με στόχο την εξασφάλιση των “επενδυτών” από τους κινδύνους που οι ίδιες προκαλούν, αποκομίζοντας έτσι τα διπλά κέρδη»

      

ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Σε προηγούμενο άρθρο μας, σε σχέση με την τράπεζα των τραπεζών, καθώς επίσης με την «ταχυδακτυλουργική»  δημιουργία του χρήματος, είχαμε αναφέρει τα εξής: «Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι, η άνοδος της δύσης, η ανάπτυξη και η πρόοδος της, κυρίως εις βάρος άλλων λαών, στηρίχθηκε στο τραπεζικό σύστημα, στην πίστωση καλύτερα, με την ταχυδακτυλουργική δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, ενδεχομένως να καταλάβουμε ότι τα θεμέλια, επάνω στα οποία οικοδομούμε αδιάκοπα το μέλλον μας, δεν είναι τόσο σίγουρα, όσο νομίζουμε.

 

Ίσως δε κάποια στιγμή να πάψει ο πλανήτης να ανταλλάσσει τα χωρίς αντίκρισμα χαρτονομίσματα, με τα «πραγματικά» προϊόντα της φύσης και με την εργασία, σε μη ισορροπημένες, «χειραγωγημένες» από το Καρτέλ, ισοτιμίες ανταλλαγής – πόσο μάλλον όταν οι συνολικοί τόκοι επί των συνεχώς αυξανομένων χρεών, για τους οποίους δεν «κατασκευάζονται» παραδόξως νέα χρήματα (ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της διαδικασίας), ξεπεράσουν τα συνολικά κεφάλαια, τα οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα οφείλει στους, ελάχιστους σχετικά, κυρίαρχους του σύμπαντος».   

 

Έχοντας την άποψη ότι, ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρκτός, παραθέτουμε τον Πίνακα Ι, ο οποίος αναφέρεται στα βασικά μεγέθη των δέκα μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών τραπεζών, συγκρίνοντας τα με το ΑΕΠ των χωρών τους:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι 10 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες, με κριτήριο κατάταξης το  σύνολο του Ισολογισμού τους (σε τρις $, το 2007/2008), σε σχέση με τις χώρες τους.

Πηγή: Ringier CH

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα Ι, η Ελβετία δεν είχε σε καμία περίπτωση την πολυτέλεια να επιτρέψει τη χρεοκοπία της UBS- αφού το σύνολο του Ισολογισμού της μεγάλης αυτής τράπεζας, ήταν σχεδόν τετραπλάσιο του ΑΕΠ της χώρας. Ήταν επομένως αναγκασμένη να τη διασώσει, όπως και το έκανε, εάν δεν ήθελε να παρασύρει η τράπεζα ολόκληρη τη χώρα στην καταστροφή. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τη δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Ελβετίας, την CreditSuisse, ο Ισολογισμός της οποίας είναι υπερδιπλάσιος του ΑΕΠ της χώρας της - ενώ απασχολεί (τέλος του 2009) 47.600 άτομα (η UBS65.233 άτομα).

Εκτός αυτού, τα ίδια κεφάλαια της UBS, τα κατατεθειμένα δηλαδή χρήματα από τους μετόχους της, είναι «μόλις» 41 δις ελβετικά φράγκα (το ένα φράγκο σήμερα αξίζει λίγο παραπάνω από το ένα δολάριο), γεγονός που σημαίνει ότι, το σύνολο του Ισολογισμού της ήταν 46 φορές μεγαλύτερο από τα ίδια κεφάλαια της. Ανώτατο όριο είναι, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 50πλάσιο των καταθέσεων στην Κεντρική Τράπεζα - οπότε κατανοεί κανείς το τεράστιο μέγεθος της κερδοσκοπίας που επιχειρείται.

Τα ίδια κεφάλαια της CreditSuisseείναι 48 δις, γεγονός που σημαίνει ότι, το σύνολο του Ισολογισμού της είναι αρκετά λιγότερο «τρομακτικό» (23 φορές μεγαλύτερο από τα ίδια κεφάλαια της). Για σύγκριση με μία οποιαδήποτε άλλη παραγωγική εταιρεία, παραθέτουμε τα αντίστοιχα μεγέθη της Nestle (Ίδια κεφάλαια 48,9 δις φράγκα - Σύνολο Ισολογισμού 110,0 δις), από τα οποία φαίνεται ότι, το σύνολο του ισολογισμού της είναι μόλις 2,25 φορές μεγαλύτερο από τα ίδια της κεφάλαια.      

Συνεχίζοντας παρατηρούμε ότι, στην τρίτη και στην τέταρτη θέση του Πίνακα Ι, εμφανίζονται οι δύο βελγικές τράπεζες (Dexia, Fortis – είσοδος της BNPParibas, μετά την κρατικοποίηση της), με σύνολα ισολογισμού που ξεπερνούν επίσης το ΑΕΠ της χώρας τους. Γνωρίζοντας πως όλες οι τράπεζες του Βελγίου ήταν θύματα της κρίσης (subrimes), καθώς επίσης πως το δημόσιο χρέος της χώρας τους είναι στα επίπεδα του 100% του ΑΕΠ, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι, πολύσύντομα το Βέλγιο θα αντιμετωπίσει ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Στο ίδιο πίνακα αναφέρονται τρεις βρετανικές τράπεζες οι οποίες, σε συνδυασμό με το τεράστιο συνολικό χρέος της Μ. Βρετανίας (άνω του 500% του ΑΕΠ της, απέναντι στο οποίο δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου), δημιουργούν μία μάλλον τρομακτική εικόνα. Εάν δε προσθέσουμε τα μεγάλα τραπεζικά δάνεια προς την Ιρλανδία, θεωρώντας τα επισφαλή στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν μας επιτρέπεται απολύτως καμία ελπίδα για το μέλλον της χώρας.

Η Ισπανία, η Γαλλία και η Γερμανία αντιπροσωπεύονται στον Πίνακα Ι μόνο με μία τράπεζα εκάστη. Εν τούτοις, μόνο η DeutscheBankέχει σύνολο Ισολογισμού το 2009 ύψους 1,5 τρις €, απέναντι σε ίδια κεφάλαια 36,6 δις € - 40 φορές δηλαδή λιγότερα (το 2008 είχε σύνολο Ισολογισμού 2,17 τρις € και Ίδια κεφάλαια 30,7 δις € - επομένως, 70 φορές λιγότερα).

Εκτός αυτού, και οι τρείς χώρες (όχι τόσο η Γαλλία, η οποία όμως έχει μεγάλα ελλείμματα προϋπολογισμού), έχουν τεράστιο πρόβλημα με τις τοπικές τους τράπεζες - οι οποίες έχουν χάσει υπερβολικά ποσά από την κρίση των ενυπόθηκων δανείων. Επομένως, δεν βρίσκονται σε τόσο καλή θέση, όσο ίσως νομίζαμε μέχρι σήμερα – με εξαίρεση την Ισπανία, τα τεράστια προβλήματα της οποίας μας είναι από αρκετό χρονικό διάστημα τώρα γνωστά. Ο Πίνακας ΙΙ δείχνει ορισμένα ενδιαφέροντα μεγέθη κάποιων Ευρωπαϊκών τραπεζών:   

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη Ευρωπαϊκών τραπεζών 2009, σε δις €  (Μ. Βρετανία σε δις λίρες).  

* Σύνολο Ισολογισμού, διαιρούμενο με τα Ίδια Κεφάλαια – δείκτης που υποδηλώνει πόσες φορές επενδύουν  οι τράπεζες τα, κατατεθειμένα από τους μετόχους, κεφάλαια τους  (όπως έχουμε αναφέρει στο παράδειγμα της Nestle, ο «πολλαπλασιαστής» στις ανάλογες παραγωγικές εταιρείες είναι μόλις στο 2,25).   

** 1.500 σημαίνει 1,5 τρις € - 36,65 σημαίνει 36 δις €

Πηγή: FinanzenD.

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

Από τον Πίνακα ΙΙ διαπιστώνεται ο τεράστιος «πολλαπλασιαστής» (leverage) κάποιων τραπεζών και οι σημαντικές διαφορές μεταξύ τους (από το 40x της γερμανικής DeutscheBank, έως το 15,57x της ιταλικής Unicredito). Επίσης, οι διαφορές στην «τραπεζική» παραγωγικότητα τους (Ισολογισμός διά του αριθμού των εργαζομένων), οι οποίες κυμαίνονται από 19,54 εκ. ανά εργαζόμενο για τη γερμανική τράπεζα, στο 7,65 εκ. για τη βρετανική HSBCκαι στο 10,23 εκ. για τη γαλλική BNPParibas. Τέλος, πόσο μεγάλος αριθμός εργαζομένων απασχολείται στις τράπεζες αυτές, γεγονός το οποίο αποτελεί ένα δεύτερο «συστημικό» κίνδυνο – σε περίπτωση χρεοκοπίας τους.    

Από τη μικρή αυτή ανάλυση διαπιστώνουμε εύκολα ότι, τα προβλήματα των ευρωπαϊκών τραπεζών (αυτά που σήμερα φαίνονται «δια γυμνού οφθαλμού») είναι πολύ μεγάλα – ενώ ο συστημικός κίνδυνος είναι διπλός: αφενός μεν λόγω του πολλαπλασιαστή των ιδίων κεφαλαίων τους, αφετέρου δε ένεκα του μεγάλου αριθμού των εργαζομένων τους.

Εν τούτοις είναι πολύ πιθανόν, μετά την πρόσφατη «αρνητική εμπειρία» της Ιρλανδίας, να μην θελήσουν τελικά τα κράτη να σώσουν κάποιες από αυτές, διαισθανόμενα ότι πολύ πιθανόν θα «γκρεμιστούν» μαζί τους. Είτε θελήσουν όμως να σώσουν τις τράπεζες, είτε όχι, η Ευρώπη θα παραμείνει στις φλόγες - με ανυπολόγιστα αποτελέσματα τόσο για τον υπόλοιπο πλανήτη, όσο και για την εσωτερική συνοχή της ή για τη χώρα μας.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του ότι, είναι καλύτερα να σκεφθούμε ρεαλιστικά τη διαγραφή μέρους των χρεών μας, εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα (διάλυση της Ευρωζώνης, επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, αναταραχές, χρεοκοπίες τραπεζών, στάσεις πληρωμών κάποιων κρατών) - προετοιμαζόμενοι φυσικά για όλα όσο θα μπορούσαν τελικά να συμβούν. Πολύ περισσότερο όταν, ο άγριος πόλεμος για την εξασφάλιση πιστώσεων, τόσο από τα κράτη, όσο και από τις τράπεζες, τον οποίο είχαμε επισημάνει τον Ιούνιο του 2009 (άρθρο μας), επιστρέφει εντονότερος.    

ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ   

Όπως θα διαπιστωθεί εύκολα από την ανάλυση που ακολουθεί, οι Η.Π.Α. έχουν λειτουργήσει πολύ πιο γρήγορα και πιο αποφασιστικά από την Ευρώπη, «καθαρίζοντας» τις τράπεζες τους από πολλά προβλήματα – μειώνοντας κυρίως τη σχέση Ισολογισμών και Ιδίων κεφαλαίων σε «λογικότερα» επίπεδα, δια μέσου της μεταφοράς πόρων από τον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα (διόγκωση του κρατικού χρέους), σύμφωνα με την τακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών. Ο Πίνακας ΙIΙ αφορά τα σημερινά (Δεκέμβριος του 2010) μεγέθη της Οικονομίας των Η.Π.Α., έτσι ώστε να μπορέσουμε να κρίνουμε στη συνέχεια τη θέση των εκεί τραπεζών:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Βασικά μεγέθη της αμερικανικής Οικονομάς, σε τρις $ (Δεκέμβριος του 2010)

* Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι,το τοπικό χρέος της Γερμανίας (ομόσπονδα κρατίδια), είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητικό.    

** Για σύγκριση, τα έσοδα του προϋπολογισμού της Ελλάδας ήταν 51,5 δις € το 2010 – δηλαδή, 21,45% του ΑΕΠ μας (240 δις €), όταν στις Η.Π.Α. ήταν μόλις 14,38% το 2009. Επομένως, αυτά που λέγονται για τη «φορολογική ασυδοσία» των Ελλήνων, είναι «εκ του πονηρού» - πόσο μάλλον όταν οι έμμεσοι φόροι υπερβαίνουν το 60% των συνολικών εσόδων του κράτους, ενώ οι μη παρεχόμενες υπηρεσίες (Παιδεία, Υγεία), οι οποίες είναι ουσιαστικά φορολόγηση, προσθέτουν «φόρους» που πλησιάζουν ένα επί πλέον 10% επί του ΑΕΠ (στο συνολικά 31,45% του ΑΕΠ).      

Πηγή: WP

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙΙΙ διαπιστώνουμε ότι, το γενικό δημόσιο χρέος των Η.Π.Α., αυτό δηλαδή που στην ουσία χρωστά το κράτος, πλησιάζει το 114% του ΑΕΠ. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι το κρίσιμο σημείο για την υπερδύναμη, αυτό δηλαδή που, όταν ξεπεραστεί, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την Οικονομία της, είναι το 90% επί του ΑΕΠ της, συμπεραίνουμε πως «η μητέρα των κρίσεων» ευρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη (παρά τα θετικά βήματα στον τομέα των τραπεζών). Εν τούτοις, υφίστανται πολλά περιθώρια διόρθωσης, εάν κάποτε αποφασισθεί από την ηγεσία της μεγαλύτερη φορολόγηση του κεφαλαίου (7,07% επί του ΑΕΠ λιγότερη φορολόγηση, ήτοι 1,03 τρις $, συγκριτικά με την Ελλάδα)

Όσον αφορά τώρα ορισμένες μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α., ο Πίνακας ΙV που ακολουθεί (στον οποίο δεν συμπεριλαμβάνονται αυτές, στις οποίες έχει συγκεντρωθεί το πρόβλημα των ενυπόθηκων δανείων – Fed, FreddyMac, FannieMaeκλπ), αναδεικνύει την αναμφισβήτητη «υπεροχή» τους, απέναντι στις ευρωπαϊκές (με κριτήριο τον «πολλαπλασιαστή» στην τελευταία στήλη, αλλά και τη συμμετοχή τους στο ΑΕΠ – δεύτερη στήλη):  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη αμερικανικών τραπεζών 2009, σε δις $

Πηγή: FinanzIen D.

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος    

* 2,22 τρις $

** Το 2007, το σύνολο Ισολογισμού της ήταν 1,04 τρις $, έναντι Ιδίων Κεφαλαίων 31,2 δις $ - ο πολλαπλασιαστής ήταν δηλαδή 33, όπως σήμερα της CreditSuisse. Έκτοτε όμως, αφού ξέσπασε δηλαδή η κρίση, τόσο η MorganStanley, όσο και οι υπόλοιπες αμερικανικές τράπεζες, «ομαλοποίησαν» τα μεγέθη τους δραστικά. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη με τις τράπεζες της Ευρώπης οι οποίες μείωσαν μεν τους πολλαπλασιαστές τους, αλλά πολύ πιο λίγο από τις αμερικανικές.     

Από τον Πίνακα ΙV συμπεραίνουμε αβίαστα ότι, το σύνολο Ισολογισμού των συγκεκριμένων τραπεζών είναι πολύ χαμηλότερο από το ΑΕΠ των Η.Π.Α., σε πλήρη αντίθεση με αυτά που διαπιστώσαμε για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Επομένως, τουλάχιστον συγκριτικά με την Ευρώπη, δεν αποτελούν πλέον «συστημικό» κίνδυνο, έχοντας προφανώς καταφέρει να «πουλήσουν» τις προηγούμενες επισφάλειες τους, θυσιάζοντας στο βωμό της σωτηρίας τους την LehmanBrothers. Εκτός αυτού φαίνεται πλέον ότι, οι πολλαπλασιαστές τους (Σύνολο Ισολογισμού δια των Ιδίων Κεφαλαίων) έχουν επιστρέψει σε φυσιολογικά επίπεδα – επίσης σε πλήρη αντίθεση με την Ευρώπη, όπου τουλάχιστον ορισμένες τράπεζες της (UBS, DeutscheBank κλπ), διατηρούν «πολλαπλασιαστές» σε άκρως επικίνδυνα ύψη.

Συμπερασματικά λοιπόν, οι Η.Π.Α. έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα δημοσίου χρέους από το μέσον όρο της Ευρωζώνης (περί το 87%), αλλά κατά πολύ μικρότερο πρόβλημα τραπεζών – γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο για την Ευρώπη αφού, μάλλον «κατ’ εντολή» των Η.Π.Α. (βλέπε ιουδαϊκή πρακτική), τα πρόβλημα των τραπεζών (ιδιωτικό χρέος), έχει προστεθεί στο πρόβλημα των κρατών (δημόσιο χρέος) τα οποία, καλώς ή κακώς, μέχρι στιγμής το έχουν αποδεχθεί (με φωτεινή εξαίρεση την Ισλανδία).

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Επειδή το ενδιαφέρον μας επικεντρώνεται, ως οφείλει, πάντοτε στην Ελλάδα, θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στις Ελληνικές τράπεζες - σε άμεση σύγκριση τόσο με τις ευρωπαϊκές, όσο και με τις αμερικανικές. Ο Πίνακας Vλοιπόν που ακολουθεί, συμπεριλαμβάνει τα αντίστοιχα μεγέθη κάποιων τραπεζών μας, έτσι ώστε να αποκτήσουμε μία σωστή εικόνα:         

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Μεγέθη των ελληνικών τραπεζών το 2009, σε δις € - κατάταξη με κριτήριο το σύνολο του Ισολογισμού.

Πηγή: Ναυτεμπορική

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος   

* ΑΕΠ Ελλάδας 240 δις € περίπου

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα V, στον οποίο συμπληρώσαμε την παραγωγική εταιρεία ΤΙΤΑΝ για να έχουμε σύγκριση δεικτών «πολλαπλασιαστή», οι Ελληνικές τράπεζες ευρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από τις ευρωπαϊκές, αλλά όχι από τις αμερικανικές (υποθέτοντας ότι έχουν συμπεριλάβει αντίστοιχες επισφάλειες στους Ισολογισμούς τους – ότι δεν έχουν δηλαδή αποκρύψει κινδύνους, ιδιαίτερα αυτές που δραστηριοποιούνται στην Α. Ευρώπη).

Σε κάθε περίπτωση όμως, το σύνολο των Ισολογισμών όλων μαζί των τραπεζών μας (165,3%) υπερβαίνει το ΑΕΠ της Ελλάδας – όχι όμως στο βαθμό του Βελγίου, όπου δύο μόνο τράπεζες του αντιστοιχούν στο 335% του ΑΕΠ του, ή της Μ. Βρετανίας, όπου τρείς τράπεζες της αντιστοιχούν με το 337% του ΑΕΠ της. Εκτός αυτού, στην Ελλάδα δεν έχουμε σημαντικό πρόβλημα τοπικών τραπεζών, όπως συμβαίνει με τη Γερμανία και την Ισπανία, ενώ δεν υπάρχει καμία σύγκριση μας με την Ιρλανδία (ο δείκτης εκεί ξεπερνάει το 700% του ΑΕΠ της χώρας).

Επομένως, η Ελλάδα είναι κατά πολύ ασφαλέστερη στον τομέα αυτό, συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη – με την Εθνική Τράπεζα να εμφανίζει (επιφυλασσόμενοι πάντοτε για τυχόν αριθμητικά ή άλλα λάθη) καλύτερο «πολλαπλασιαστή» από όλες τις υπόλοιπες τράπεζες μας, από όλες τις ευρωπαϊκές που έχουμε αναφέρει στο κείμενο μας, αλλά και από αρκετές αμερικανικές.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ   

Ολοκληρώνοντας την ανάλυση μας, συμπεραίνουμε ότι η Ευρώπη έχει κυρίως πρόβλημα τραπεζών και λιγότερο δημοσίων χρεών – ενώ στην Ελλάδα, όπως και στις Η.Π.Α., συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όπως φάνηκε όμως από το ατυχές «παράδειγμα» της Ιρλανδίας, τα χρέη των τραπεζών, αργά ή γρήγορα (εάν παραμένει κανείς πιστός στην εβραϊκή τακτική), «εκβάλλουν» στα δημόσια χρέη – επιδεινώνοντας σε πολύ μεγάλο βαθμό το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών, οι οποίοι καλούνται δυστυχώς να τα εξοφλήσουν.       

Όσον αφορά δε το ομόλογο, το οποίο εκδόθηκε από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας της ΕΕ (EFSM), δεν έχει καμία σχέση με το Ευρωομόλογο, έτσι όπως το αναλύσαμε (άρθρο μας). Εγγύηση για το συγκεκριμένο ομόλογο είναι το πακέτο στήριξης των 750 δις € που έχει ήδη εγκριθεί - οπότε εγγυητές είναι οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, οι οποίοι συμμετέχουν στο πακέτο. Το γεγονός αυτό, το οποίο μάλλον τεκμηριώνει ότι, το πακέτο στήριξης των 750 δις € που ψηφίστηκε αποτελείται από εγγυήσεις για την παροχή δανείων και όχι από πραγματικά χρήματα, είναι μάλλον ανησυχητικό, παρά αισιόδοξο – όσο και αν πολλοί επικαλούνται το αντίθετο.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε ότι η Ελλάδα, παρά το ότι είναι σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπως έχουμε επανειλημμένα τεκμηριώσει (οπότε άδικα «σύρθηκε» στο ΔΝΤ, ανοίγοντας την κερκόπορτα της Ευρωζώνης), οφείλει να «καταργήσει» πρώτη την Ιουδαϊκή πρακτική, προβαίνοντας σε διαγραφή των «επαχθών» χρεών της - αυτών δηλαδή που δεν χρησιμοποιήθηκαν για τους Πολίτες της, αλλά κατέληξαν στα ταμεία των διεθνών διαφθορέων, καθώς επίσης των τοκογλύφων (40-50% των συνολικών δημοσίων χρεών, ύψους περί τα 340 δις €).

Έχοντας την ελπίδα λοιπόν πως θα αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα διακυβέρνησης», καθώς επίσης ότι θα καταφέρουμε τελικά να διαπραγματευθούμε σωστά, τόσο με την ΕΕ, όσο και με τους δανειστές μας, μακριά από «αμυντικές» ή «ουτοπικές» λύσεις (ευρωομόλογα κλπ), οφείλουμε να επιμείνουμε στην εκδίωξη των διεθνών συνδίκων του διαβόλου - με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεση μας, όσο και αν μας κοστίσει, αφού μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε την Εθνική μας κυριαρχία και το μέλλον των παιδιών μας.        

Βασίλης Βιλιάρδος(copyright)

Αθήνα, 06. Ιανουαρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com      

                                      

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου