Η Αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος που αφορά στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και που οι ιθύνοντες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο διάλεξαν για να προωθήσουν, αναδεικνύει τις πραγματικές προθέσεις, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης, για το πώς αντιλαμβάνονται να αντιμετωπίσουν τα χρόνια προβλήματα της Εκπαίδευσης.
Από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου (1963-1964), έχει να γίνει παρέμβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα. Τότε ήταν η εποχή που άνοιξε η πόρτα όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων για όλους τους πολίτες της χώρας μας.
Το 1981, έτος ορόσημο στην πολιτική ζωή του τόπου , έτος αλλαγής όπως χαρακτηρίστηκε, οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις δεν άγγιξαν την παιδεία, που τόσο αναγκαίες ήταν.
Η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης και της έρευνας στον τόπο μας , παρά τις διακηρύξεις των εκάστοτε πολιτικών φορέων, ανέκαθεν ήταν ελλιπής και αποσπασματική.
Η ανεπαρκής χρηματοδότηση σε συνδυασμό με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο έβαζε και βάζει φρένο στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος, καθιστώντας την παιδεία αναχρονιστική και μη ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις της εποχής και τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.
Σήμερα με την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, έτος ορόσημο για την παιδεία, επιδιώκεται η ‘’καινοτόμα παρέμβαση’’ στα δρώμενα της παιδείας.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι , αφού όλοι γνωρίζουμε τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα στην παιδείας γιατί επιδιώκεται η αλλαγή του άρθρου 16 ;
Μήπως οι επιδιωκόμενες αλλαγές αποσκοπούν να καλύψουν και να ενισχύσουν την δραστηριότητα των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών (Κ.Ε.Σ.), τα οποία εδώ και πολλά χρόνια λειτουργούν σε ένα πλαίσιο «ημιπαρανομίας», των οποίων ο κύκλος εργασιών για την χρήση 2005, υπερβαίνουν τα 200.000.000 ευρω, ενώ παράλληλα αμφισβητείται και η ποιότητα του επιπέδου σπουδών που παρέχουν;
Η αλλαγή που επιδιώκεται διευκολύνει πολλά από τα Κ.Ε.Σ να μετατραπούν σε Ανώτατα Ιδιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, όμως με την αλλαγή αυτή δεν οριοθετείται το πλαίσιο και οι αρχές που θα καθορίζεται το αντικείμενο δραστηριότητάς των.
Με βάση τις εξαγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τις προϋποθέσεις και το αντικείμενο παροχής υπηρεσιών των ήδη υπαρχόντων ή των υπό δημιουργία ΚΕΣ. Δηλαδή πως θα καθορίζεται η κατεύθυνση σπουδών π.χ. κλασικής κατεύθυνσης (φιλολογία ,ιστορία , φιλοσοφία κ.λ.π.) ή πως θα καθορίζεται η κατεύθυνση σε τομείς της ιατρικής και των πολυτεχνικών σχολών. Ποιες από αυτές της επιχειρήσεις θα επενδύσουν στην έρευνα και ποιες θα επενδύσουν με γνώμονα την ιστορία και την κουλτούρα του τόπου.
Η παιδεία όπως και η υγεία είναι κοινωνικά αγαθά στα οποία έχουμε υποχρέωση να επενδύουμε προς όφελος της κοινωνίας.
Οι λαοί που επένδυσαν και επενδύουν μεγαλούργησαν και δημιούργησαν πολιτισμό. Τα συσσωρευμένα εδώ και δεκαετίες προβλήματα στην παιδεία, δεν θα λυθούν με το αν υιοθετηθεί ή μη ο θεσμός των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Σε χώρες ανεπτυγμένες όπως η Αμερική, τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια είναι νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, με σαφέστατο πλαίσιο λειτουργίας.
Στη προσπάθειά τους μερικοί , πολιτικά υπεύθυνοι, προβούν σε μεταρρυθμίσεις, το μόνο που θα πετύχουν είναι να οδηγήσουν την παιδεία σε καταστάσεις ανάλογες όπως αυτές που γνώρισαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης - τηλεόραση και ραδιόφωνο.

Παναγιώτης Αλεβιζάκης Γεν. Γραμματέας του ΟΕΕ Εκπρόσωπος της Α.ΚΙ.Ο.E