Η μαύρη τρύπα, τα νέα μέτρα και το αποτέλεσμα

Όπως ήταν αναμενόμενο για τους οικονομολόγους και φανερό πλέον για τα mediaτα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων φοροεπιδρομών είναι πενιχρά και το κακό είναι ότι κάθε μέρα που περνάει θα γίνονται ακόμα πενιχρότερα. Κάθε μέρα που περνάει χάνονται θέσεις εργασίας και επιχειρήσεις και κάθε μέρα που περνάει «αναγκάζονται» να παίρνουν περισσότερα «μέτρα» βυθίζοντας την οικονομία σε ακόμη βαθύτερη κρίση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατάστασης αυτής είναι και η παραφιλολογία που αναπτύσσεται για το ύψος των μέτρων που πρέπει να παρθούν. Η αβεβαιότητα αν θα είναι 20 ή 25 ή 23 δις αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν υφίσταται πρόγραμμα αλλά και ότι δεν υπάρχει πρόθεση να υπάρξει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Σαν χώρα έχουμε καταλήξει να κυβερνιόμαστε από τον τριμηνιαίο έλεγχο αποκλίσεων μεταξύ προϋπολογισμών και αποτελεσμάτων μέσα από λογιστικές καταστάσεις αμφίβολης ποιότητας με την ίδια (όπως πάντα) αδιαφάνεια.

Στα πλαίσια αυτής της λογικής λοιπόν έχουμε συνεχή και ατέρμονη κατάθεση νομοσχεδίων για την οικονομία με φορολογικό κυρίως περιεχόμενο που θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάποιος σαν «νόμους – Μαμούθ» καθώς είναι τεράστια και πολύπλοκα. Μια ματιά στον καινούργιο νόμο που ψηφίστηκε τον περασμένο Μάρτιο φθάνει για να κουράσει κάθε επαγγελματία του κλάδου. Πόσο μάλλον να γίνει προσπάθεια να αναλυθεί και να σχηματοποιηθούν απόψεις για το αποτέλεσμα που αυτό επιφέρει. Δυστυχώς όμως η μεθοδολογία αυτή δεν είναι πρωτόγνωρη καθώς εφαρμόζεται σε κάθε χώρα που αποβιβάζεται το διεθνές νομισματικό ταμείο.

Το αποτέλεσμα τέτοιου τύπου ενεργειών είναι δυστυχώς η δημιουργία χάους και ανασφάλειας στην κοινωνία που υφίσταται τα μέτρα προσαρμογής ala ΔΝΤ. Και επειδή αυτό το καθεστώς υπόκειται σε συνεχείς τριμηνιαίες αναθεωρήσεις είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν κάθε χρόνο πολλαπλά τέτοια νομοσχέδια και νόμοι. Όμως όπως όλοι καταλαβαίνουμε τέτοιες ενέργειες είναι κατεξοχήν αντιεπενδυτικές και στρέφονται πέραν των άλλων και κατά των λογιστών και των οικονομολόγων που σαν πρώτη γραμμή καλούμαστε να ερμηνεύσουμε και να εφαρμόσουμε τους νόμους αυτούς.

Ένα ακόμα προβληματικό σημείο στην όλη κατάσταση είναι η προσποιητή διενέργεια κοινωνικού διαλόγου με στόχο τον ακόμα μεγαλύτερο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Έτσι π.χ. θα ξεκινήσει θεωρητικά σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες ο διάλογος για την κατάργηση του ΚΒΣ ή τέλος πάντων για την ενσωμάτωση του στην φορολογία εισοδήματος. Άμεσο αποτέλεσμα και σε αυτήν την περίπτωση θα είναι η δημιουργία ακόμη μεγαλύτερης αβεβαιότητας πάνω στο ίσως πιο βασικό κομμάτι της ελληνικής φορολογικής νομοθεσίας μιας και «απειλείται» κατά κάποιο τρόπο η έστω και ελλιπής, αν θέλουμε, σταθερότητα σε θεμελιώδη θέματα όπως η διακίνηση των εμπορευμάτων και ο τρόπος τιμολόγησης τους.   

Έτσι την στιγμή που η Ελλάδα, σαν πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που χτυπήθηκε από την παγκόσμια ύφεση, απελπισμένα ζητάει επενδύσεις για να αναπτυχθεί και να επαναδραστηριοποιήσει το οποιοδήποτε δυνητικό κεφάλαιο διαθέτει, κατρακυλάει δυστυχώς στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια των φορολογικών νόμων για τους οποίους μάλιστα ούτε επαρκής ενημέρωση παρέχεται αλλά ούτε και επαρκείς διευκρινήσεις υπάρχουν ή στην καλύτερη περίπτωση παρέχονται ετεροχρονισμένα, επιδεινώνοντας τον φαύλο κύκλο της αποεπένδυσης και της ύφεσης.

Σε αυτό το πλαίσιο που διαμορφώνεται λοιπόν είναι ίσως επιβεβλημένο πια για τους οικονομολόγους να πάρουν θέση και να εκφράσουν άποψη για τα τεκταινόμενα στην ελληνική οικονομία.

Είναι ίσως καιρός να ζητήσουμε όχι την θέσπιση νόμων αλλά τον ορθολογισμό αυτών. Είναι ίσως καιρός να απαιτήσουμε την κατάργηση των διάφορων μορφών διπλής φορολόγησης όπως είναι π.χ. η φορολογία κεφαλαίου για αντικείμενα τα οποία έχουν αγοραστεί με φορολογημένα εισοδήματα.

Είναι ίσως καιρός να απαιτήσουμε την εφαρμογή λογιστικού τρόπου φορολόγησης σε κάθε πηγή εισοδήματος για κάθε έλληνα πολίτη αφού αυτός είναι ο μόνος επιστημονικός τρόπος καθορισμού του εισοδήματος που παράλληλα εγγυάται τουλάχιστον στην θεωρία (αν όχι και στην πράξη) δίκαιο φορολογικό σύστημα. 

Είναι ίσως καιρός να αντιταχθούμε στην αύξηση των φορολογικών συντελεστών ΦΠΑ και εισοδήματος και να απαιτήσουμε την μείωση τους προκειμένου να προσελκυστούν επενδύσεις και να αποκτήσει αξία το όποιο εισόδημα ή χρηματικά διαθέσιμα μας έχουν απομείνει. 

Είναι ίσως καιρός να ξεφύγουμε από την λογική που θέλει το κράτος ελεγκτή και τον πολίτη ελεγχόμενο με προφανή υστέρηση του δεύτερου και να απαιτήσουμε την δημιουργία ανεξάρτητου σώματος ελεγκτών φορολογίας που θα συγκροτηθεί από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και θα εξασφαλίζει τα δικαιώματα όλων αυτών των φορέων.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι ήρθε η ώρα που πρέπει να ανοίξουμε την κουβέντα της δημιουργίας και να αρνηθούμε το κατρακύλισμα που μας επιβάλλεται από το έτσι και αλλιώς θολό τοπίο των τριμηνιαίων ελέγχων της τρόικας.