Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ: Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο ίσως μειωθεί, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο

Έχοντας την άποψη ότι, η «παραπλάνηση» ενός ολόκληρου λαού είναι ένα πολύ σοβαρό αδίκημα (πόσο μάλλον η γελοιοποίηση), θεωρούμε πως ο χειρισμός των δημοσίων υποθέσεων γίνεται κατά κανόνα ανεξέλεγκτα, κυρίως επειδή δεν είναι υποχρεωτική η τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων εκ μέρους των πολιτικών – δυστυχώς, με την ανοχή των Πολιτών των χωρών τους.

 

Περαιτέρω, είναι δύσκολο να συμπεράνουμε εάν έχουν έλθει ακόμη τα χειρότερα – τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς. Εν τούτοις γνωρίζουμε με σαφήνεια ότι, οι προϋποθέσεις για επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας είναι εδώ - όχι μόνο δεν έχουν εκλείψει δηλαδή, αλλά συνεχίζουν να συσσωρεύονται διαχρονικά. Δυστυχώς όλες οι «ανισορροπίες», οι οποίες μας οδήγησαν στην «κρίση των κρίσεων», δεν έχουν σε καμία περίπτωση αντιμετωπισθεί από τα κράτη, αφού:

 

(α)  Τα ελλείμματα (πλεονάσματα) στα εμπορικά ισοζύγια μεγάλων ή μικρότερων χωρών παραμένουν ως είχαν: τεράστια. Ισχυρά εξαγωγικά κράτη, όπως για παράδειγμα η Γερμανία και η Κίνα, στηριζόμενα στην «πολεμική» μηχανή τους (στους εκατομμύρια απόλυτα ελεγχόμενους και πειθαρχικούς εργαζομένους που μόνο αυτές οι δύο χώρες διαθέτουν), «παράγουν» μεγάλα πλεονάσματα - ενώ τα ελλείμματα των Η.Π.Α., καθώς επίσης πολλών άλλων χωρών, διευρύνονται συνεχώς.

 

(β)  Η υπερχρέωση σχεδόν του συνόλου των δυτικών οικονομιών, παραμένει σε εξαιρετικά επικίνδυνα επίπεδα. Ειδικά στις Η.Π.Α., το δημόσιο χρέος έχει ανέλθει σε ένα ύψος, το οποίο είναι μάλλον μη διατηρήσιμο. Παράλληλα, οι πάσης φύσεως αγορές εμπορευμάτων (ενέργεια, πρώτες ύλες, τρόφιμα κλπ), συνεχίζουν την ανοδική πορεία τους - αυξάνοντας τις πληθωριστικές πιέσεις και προκαλώντας εξεγέρσεις στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη. 

 

(γ)  Οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προβούν σε περαιτέρω «απομειώσεις» στοιχείων του ενεργητικού τους. Εκτός αυτού, η σχεδόν απόλυτη εξάρτηση των μεγαλυτέρων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από τις «χρηματιστηριακές» επενδύσεις, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο που αποτελούν για το «σύστημα» τόσο η τεράστια αγορά των παραγώγων (600 τρις $, έναντι 60 τρις $ παγκοσμίου ΑΕΠ), όσο και η χωρίς αντίκρισμα ρευστότητα, δεν έχουν ακόμη αντιμετωπισθεί.        

 

(δ)  Η αναδιανομή των εισοδημάτων, προς όφελος των πλουσιοτέρων οικονομικών τάξεων, δυστυχώς εις βάρος κυρίως της μεσαίας τάξης, καθώς επίσης υπέρ των αναπτυσσομένων κρατών («κατά» των ανεπτυγμένων), συνεχίζει την καταστροφική της πορεία – ενώ ο συναλλαγματικός πόλεμος «μαίνεται», παράλληλα με τα απίστευτα «παιχνίδια των κερδοσκόπων».  

 

(ε)  Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία» της, αφού η οικονομική εξουσία (Καρτέλ), ευρίσκεται αναμφίβολα σε τροχιά «κατάληψης» της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ταυτόχρονα, «πριμοδοτείται» σκόπιμα ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος, μεταξύ των κοινωνικών ή/και επαγγελματικών, ομάδων - παράλληλα με τον εξωτερικό, μεταξύ «ομόρων» κρατών (Ευρωζώνη κλπ).

            

(στ) Από την πλευρά της προσφοράς η «ανεργία καλπάζει», ενώ σε πολλές χώρες υφίστανται «διογκωμένοι» κλάδοι, οι οποίοι πολύ σύντομα θα περιορισθούν – με εξαιρετικά δυσμενή επακόλουθα για την απασχόληση. Ταυτόχρονα, απαιτείται η μετεκπαίδευση πολλών εκατομμυρίων εργαζομένων – η απόκτηση δηλαδή εκ μέρους τους νέων, «ευέλικτων» επαγγελματικών δεξιοτήτων, προσαρμοσμένων στις ανάγκες καινούργιων οικονομικών κλάδων.

 

Επομένως, τρία ολόκληρα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, η κατάσταση συνεχίζει να είναι εκτός ελέγχου – χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι επίκειται «η συντέλεια του κόσμου». Τα οικονομικά ρίσκα είναι το ίδιο μεγάλα και πολύπλοκα, ενώ ευρισκόμαστε πολύ μακριά από μία φυσιολογική, υγιή ανάπτυξη.

Η άποψη τώρα που εκφράζεται από κάποιους οικονομολόγους, η οποία θεωρεί σαν μοναδική λύση την «εκδίωξη» της Γερμανίας από τη ζώνη του Ευρώ (υιοθέτηση ενός δικού της νομίσματος, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα την ανατίμηση του - με το Ευρώ των υπολοίπων να υποτιμάται εξυγιαντικά, συνεισφέροντας στην πληθωριστική μείωση των χρεών τους, στην αύξηση των εξαγωγών τους, όπως επίσης στον περιορισμό των αντίστοιχων γερμανικών), σε συνδυασμό με την «απομόνωση» ή έστω με τον «περιορισμό» της Κίνας, είναι μάλλον αδύνατον να εφαρμοσθεί πρακτικά.

 

Φυσικά υπάρχει μία εναλλακτική λύση για την Ευρώπη, η οποία δεν είναι άλλη από τη πολιτική της ένωση – δηλαδή, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Όμως είναι δύσκολο να την αποδεχθεί η Γερμανία, παρά το ότι κινδυνεύει να καταρρεύσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα - οπότε παραμένει υφιστάμενο το ευρωπαϊκό αδιέξοδο, ενώ η τελική «μάχη της Ευρωζώνης» θα δοθεί στην Ισπανία, για την οποία δυστυχώς «θυσιάσθηκε» η δύστυχη Πορτογαλία (όπως συνήθως συμβαίνει, με τη βοήθεια του «κατ’ εντολή» παραιτηθέντος πρωθυπουργού της).     

Ολοκληρώνοντας, ειδικά όσον αφορά τις Η.Π.Α. και την πρόσφατη υποβάθμιση των προοπτικών της Οικονομίας της από την S&P, επιθυμούμε να επιστήσουμε την προσοχή στο ότι μία χώρα, η οποία έχει τη δυνατότητα να εκδίδει δικό της νόμισμα (κάτι που δυστυχώς απώλεσε η Ελλάδα, σαν αντάλλαγμα για τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη και τον ανεύθυνο υπερδανεισμό της με χαμηλά επιτόκια), δεν χρεοκοπεί εύκολα – αφού έχει τη διέξοδο του (υπέρ)πληθωρισμού (ο καπιταλισμός οδηγεί πάντοτε στο δίλημμα «πληθωρισμός ή χρεοκοπία;»).   

Πολύ περισσότερο οι Η.Π.Α. οι οποίες, διαθέτοντας το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, πληρώνουν σε δολάρια τις εξωτερικές υποχρεώσεις τους – επομένως, απλά «τυπώνουν αφειδώς» νέα χρήματα, χωρίς κόστος, αναλαμβάνοντας φυσικά τον κίνδυνο του πληθωρισμού (ή επιδιώκοντας τον, όσον αφορά τη WallStreet – την ιδιοκτήτρια δηλαδή των περιουσιακών στοιχείων της υπερδύναμης).

Κατά την άποψη μας, ο στόχος της «υποβάθμισης» των Η.Π.Α. εκ μέρους της S&Pδεν ήταν άλλος από την ενδυνάμωση της αξιοπιστίας των αμερικανικών εταιρειών αξιολόγησης (την οποία έχουν απολέσει στην Ευρώπη), έτσι ώστε να συνεχίσουν «πειστικά» την επίθεση τους στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, διευκολύνεται ουσιαστικά η υπερδύναμη στα πληθωριστικά σχέδια της, με τη βοήθεια των οποίων θα επιχειρηθεί σύντομα η επόμενη, μεγάλη «κλοπή» των δανειστών της (Κίνα, Ιαπωνία, Ευρώπη κλπ).

                

Η ΕΛΛΑΔΑ

 

Όπως έχουμε πολλές φορές αναφέρει, είμαστε σχεδόν πεπεισμένοι σε σχέση με το ότι, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τα συγκριτικά μικρότερα οικονομικά προβλήματα, μεταξύ των δυτικών κρατών – όπως επίσης τα πλέον «προσιτά» στην επίλυση τους (υπό την προϋπόθεση βέβαια μίας σωστής διακυβέρνησης). Γνωρίζοντας πως το συνολικό χρέος μας (δημόσιο και ιδιωτικό), είναι από τα χαμηλότερα στις ανεπτυγμένες Οικονομίες, καθώς επίσης ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην αδυναμία πληρωμών κυρίως από διαχειριστικά σφάλματα των ιθυνόντων της, πιστεύουμε ότι, εάν η (όποια) κυβέρνηση μας κατόρθωνε

 

(α)  να δημιουργήσει έγκαιρα ένα σταθερό, ορθολογικό «επενδυτικό-λειτουργικό πλαίσιο», για το οποίο δεν χρειάζονται χρήματα, αλλά θέληση για πραγματικές αλλαγές – οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και, κυρίως, πολιτισμικές(το να ψηφίζονται συνεχώς νέοι νόμοι ή να λαμβάνονται πολύπλοκα μέτρα τα οποία, αφενός μεν δεν εφαρμόζονται στην πράξη, αφετέρου επιβαρύνουν δυσανάλογα τον κρατικό «μηχανισμό», αντί να απλοποιούν τις διαδικασίες και να έχουν πρακτικά αποτελέσματα, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία χώρα),    

 

(β)  να περιορίσει τις ανεξέλεγκτες δημόσιες δαπάνες, αυξάνοντας παράλληλα την παραγωγικότητα των εργαζομένων (ιδίως των κρατικών «λειτουργών»), έτσι ώστε να ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός,

(γ)  να «δαμάσει» το εξωτερικό ισοζύγιο, περιορίζοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές, με τη βοήθεια της σωστής, υπεύθυνης καθοδήγησης των καταναλωτών και επιχειρηματιών της,

(δ)  να απαιτήσει την πληρωμή των οφειλών της Γερμανίας (πολεμικές αποζημιώσεις και κλοπές των ναζί), προβαίνοντας ακόμη και σε συμψηφισμό των απαιτήσεων της,

(ε)  να προβεί άμεσα σε μακροπρόθεσμο διακανονισμό του δημοσίου χρέους της, με χαμηλό επιτόκιο, καθώς επίσης 

(στ)  να ανακτήσει επιτέλους την εμπιστοσύνη των Πολιτών της, «εγκαθιστώντας» ένα ουσιαστικό Κράτος Δικαίου - το οποίο θα της επέτρεπε εναλλακτικά την «εθνικοποίηση» ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους της, με την έκδοση ομολόγων κατά το παράδειγμα της Ιαπωνίας (εσωτερική χρηματοδότηση),   

 

αφενός μεν θα λύναμε πολύ γρήγορα τα προβλήματα μας, προφανώς χωρίς καμία «ΔΝΤ-βοήθεια», αφετέρου η Ελλάδα θα γινόταν μία από τις καλύτερες χώρες του κόσμου. Όπως τεκμηριώνεται από τον Πίνακα Ι, οι «αδυναμίες» μας σε σχέση με πολλές άλλες χώρες είναι τεράστιες – γεγονός όμως που σημαίνει ότι, έχουμε πολύ μεγάλες δυνατότητες «αντιστροφής της τάσης». 

ΠΙΝΑΚΑΣ I: Εργαζόμενοι, ΑΕΠ σε δις $, εξαγωγές και εργαζόμενοι ανά εξαγωγές (παραγωγικότητα)

 

Χώρες	Εργαζόμενοι	ΑΕΠ*	Εξαγωγές *	Εξαγωγ/Εργ.
Ολλανδία	7,50 εκ.	644,6 δις	465,30 δις	62.040
Ελλάδα	4,94 εκ.	237,9 δις	25,76 δις	5.215
Σουηδία	4,66 εκ.	394,5 δις	176,50 δις	37.876
Αυστρία	3,56 εκ.	328,4 δις	158,30 δις	44.466
Δανία	2,90 εκ.	268,8 δις	102,10 δις	35.207
Φιλανδία	2,68 εκ.	210,5 δις	92,62 δις	34.560
Νορβηγία	2,50 εκ.	284,0 δις	136,10 δις	54.440

* 2007 σε δις $ , f.o.b.

Πηγή: ip    

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Σε σχέση με όλες τις άλλες χώρες που αναφέρονται στον Πίνακα I, υστερούμε εντελώς αδικαιολόγητα τόσο στις εξαγωγές, όσο και στην παραγωγικότητα των εργαζομένων μας. Ακόμη και η Πορτογαλία, με τα ελάχιστα σχετικά μέσα που διαθέτει,  πόσο μάλλον με τη θέση που βρίσκεται, έχει διπλάσιες εξαγωγές από εμάς (περί τα 50 δις $). Οι δυνατότητες της Ελλάδας λοιπόν είναι αναμφίβολες – αρκεί, κατά την άποψη μας, να «αποκατασταθεί» η κοινωνική δικαιοσύνη.   

Διαφορετικά, εάν δηλαδή δεν λειτουργήσει άμεσα στην Ελλάδα ένα Κράτος Δικαίου, το οποίο θα ξεκινούσε, όπως οφείλει, με την «τιμωρία» όλων αυτών που οδήγησαν την πατρίδα τους στη χρεοκοπία, πως είναι δυνατόν να περιμένει κανείς την ενεργή, «συνειδησιακή» συμμετοχή των Ελλήνων Πολιτών, στην επίλυση των προβλημάτων της χώρας τους;

 

ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι πιθανότητες μίας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της χώρας μας αυξάνονται καθημερινά ενώ, εάν δεν συμβεί κάποιο «θαύμα», η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην καταστροφή – παρά τα τεράστια διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα που είχε (ίσως έχει ακόμη) στο παρελθόν, τα οποία δυστυχώς «εξανέμισε» η κυβέρνηση μας, επιλέγοντας να «επαιτεί» αντί να απαιτεί, στην Ουάσιγκτον των Η.Π.Α. και ιδίως της Ευρώπης (Βερολίνο).

 

Κατά την άποψη μας, με δεδομένο το ότι η ανάπτυξη φαίνεται πια δύσκολη, υπό τις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες (υπερχρέωση της δύσης, κοινωνικές αναταραχές στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, πετρέλαιο, αυξήσεις τιμών κλπ), η λύση του προβλήματος της Ελλάδας δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή του συνολικού δημοσίου χρέους της σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες – με το βασικό της ΕΚΤ (1,25%).

 

Στην περίπτωση αυτή, οι ετήσιοι τόκοι για το σύνολο των χρεών μας (περί τα 340 δις €, εκ των οποίων τα 100 δις € ανήκουν σε Έλληνες – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία, ιδιώτες), θα ήταν περίπου 4,25 δις € το πρώτο έτος (μειούμενοι στη συνέχεια), ενώ τα χρεολύσια 8,5 δις € το χρόνο – συνολικά 12,75 δις €. Εάν από το έλλειμμα του 2011 (20,857 δις €), αφαιρέσουμε τους τόκους (15,92 δις €) και προσθέσουμε τα «νέα τοκοχρεολύσια» (12,75 δις €), το συνολικό ποσόν που θα απέμενε για χρηματοδότηση θα ήταν 17,68 δις € (όσο είναι περίπου σήμερα οι ετήσιοι τόκοι που πληρώνουμε).

 

Αυτά τα 17,68 δις € θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με την έκδοση Εθνικών ομολόγων σε ετήσια βάση (εσωτερικός δανεισμός), έως εκείνο το χρονικό σημείο που θα καλύπτονταν από τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού (σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μείωση των περιττών κρατικών δαπανών, φορολόγηση των «εμπορικών» πολυεθνικών επί του τζίρου κλπ) – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί, εάν βέβαια επανερχόταν η αισιοδοξία στην Ελλάδα, μέσα από την προοπτική για το μέλλον (εξόφληση του χρέους σε 40 έτη, με 1,25%), καθώς επίσης εάν κέρδιζε η Πολιτεία την εμπιστοσύνη των Πολιτών της.

 

Όλα όσα αναφέρονται λοιπόν, σε σχέση με την άρνηση χρέους (απεχθές), με την επιμήκυνση των 110 δις € μετά το 2013, με την επαναγορά χρέους κλπ, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας - με εξαίρεση ίσως την άμεση διαγραφή 40-50% του χρέους, η οποία όμως θα κατέστρεφε τις ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους ιδιώτες επενδυτές κλπ, ενώ θα προκαλούσε μία μεγάλη, αλυσιδωτή αντίδραση στην Ευρωζώνη, με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι το τι θα συμβεί μετά το 2013, αλλά το πώς θα εξασφαλισθεί σήμερα ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός των 22,54 δις €, ή 1,88 δις € μηνιαία (με αρχή τον Ιανουάριο του 2011), έτσι ώστε να εξοφλούνται οι μηνιαίες υποχρεώσεις του κράτους μας (μισθοί, συντάξεις κλπ) – κάτι που θεωρούμε πολύ δύσκολο μετά το πρώτο εξάμηνο του έτους που διανύουμε (ήδη δανειζόμαστε με τρίμηνη λήξη, γεγονός που σημαίνει ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη βραχυπρόθεσμης ρευστότητας - ενώ ο προϋπολογισμός μας εμφανίζει μεγαλύτερα ελλείμματα των προγραμματισμένων).  

Κατά την άποψη μας, εάν δεν περιορισθούν οι τόκοι και δεν διακανονισθεί το συνολικό δημόσιο χρέος, οι πιθανότητες επίλυσης του προβλήματος σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Εάν η κυβέρνηση μας είχε ενεργοποιηθεί σωστά και έγκαιρα, καθώς επίσης εάν δεν είχαμε υποχρεωθεί στην «υφεσιακή» πολιτική του ΔΝΤ, η Ελλάδα θα είχε μεν δυσκολίες, αλλά δεν θα αντιμετώπιζε αδιέξοδα – πόσο μάλλον την απειλή της χρεοκοπίας.  

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ

 

Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμη μία μικρή αναφορά μας στο θέμα των τόκων, σε σχέση με την εξέλιξη ενός δανείου. Σε γενικές γραμμές, ένα δάνειο με επιτόκιο 5%, διπλασιάζεται (τόκοι, ανατοκισμός) ανά 15 έτη. Εάν δηλαδή μία χώρα δανείζεται συνεχώς, για την κάλυψη τόσο των υφισταμένων χρεών της, όσο και των τόκων τους, όπως συμβαίνει στο παράδειγμα των 340 δις € δημοσίου χρέους της Ελλάδας, μετά από την πάροδο 15 ετών (2026), το χρέος της διπλασιάζεται (680 δις €). Κατά τον ίδιο τρόπο, το χρέος στα 30 χρόνια τετραπλασιάζεται, στα 45 χρόνια οχταπλασιάζεται, στα 60 χρόνια 16πλασιάζεται κλπ (Πίνακας ΙΙ).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εξέλιξη χρέους (με ανατοκισμό), επιτοκίου 5% ετησίως

Αρχικό Χρέος	15 έτη	30 έτη	45 έτη	60 έτη
340 δις €	680 δις €	1,36 τρις €	2,72 τρις €	5,44 τρις €

Πηγή: B. Senf

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα ΙΙ, η εξέλιξη ενός χρέους στην περίπτωση που συνεχώς αναχρηματοδοτούνται τα εκάστοτε λήγοντα τοκοχρεολύσια, είναι καταστροφική - εάν δε το επιτόκιο είναι υψηλότερο του 5%, τότε είναι εμφανές ότι δεν είναι δυνατόν ποτέ να «εξυπηρετηθεί» το δάνειο (ο ακριβής αριθμός για ένα δάνειο ύψους 1 € μετά από 150 έτη είναι 1.507 – δηλαδή, εάν κάποιος δανειζόταν σήμερα ένα «ανατοκιζόμενο» ευρώ, με 5% επιτόκιο, μετά από 150 έτη θα έπρεπε να πληρώσει 1.507 €).       

Εάν τώρα στο ποσόν αυτό, στο συνολικό δημόσιο χρέος δηλαδή, προσθέσει κανείς τα πιθανολογούμενα πρωτογενή (προ τόκων) ελλείμματα των ετησίων προϋπολογισμών της Ελλάδας, τότε καταλήγει σε δάνεια που είναι αδύνατον ποτέ να της προσφέρουν οι «αγορές». Όταν λοιπόν δεν εκδίδει η ίδια χρήματα για την «πληθωριστική εξόφληση» των εσωτερικών της υποχρεώσεων (μισθοί δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις κλπ), είναι υποχρεωμένη να δηλώσει στάση πληρωμών.  

Επομένως,όταν ισχυρίζονται διεθνώς οι διάφοροι «ιθύνοντες» της χώρας μας (Πρωθυπουργός, υπουργός οικονομικών, Τράπεζα της Ελλάδας κλπ) ότι, η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη «αναδιάρθρωσης» του δημοσίου χρέους της, καθώς επίσης ότι θα αποπληρώσει όλα όσα οφείλει στους δανειστές της, μάλλον γελοιοποιούν την πατρίδα μας - ενώ δυστυχώς «καλλιεργούν», παράλληλα με τον εσωτερικό αφελληνισμό που πιθανότατα «επιχειρείται» (λαθρομετανάστευση κλπ), έναν έντονο «ανθελληνισμό».          

Από την άλλη πλευρά, εάν η Ελλάδα επιλέξει «ενδοτικά» την αποκρατικοποίηση των επιχειρήσεων της, με στόχο τη δήθεν μείωση των χρεών της κατά τις «εντολές» των διεθνών κερδοσκόπων, οι οποίοι φυσικά δεν ενδιαφέρονται για τις ζημιογόνες (οπότε τα ελλείμματα παραμένουν στην ιδιοκτησία του κράτους), αλλά για τις πολύ κερδοφόρες εταιρείες (οπότε χάνει το κράτος τα κέρδη του, υποδαυλίζοντας ταυτόχρονα την ανεργία) και ειδικά για τις κοινωφελείς μονοπωλιακές (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ), τότε η εξαθλίωση των Πολιτών της είναι δεδομένη – όπως επίσης η ολοσχερής απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας.

Πόσο μάλλον όταν, ακόμη και αν πουλήσει όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις της, δεν πρόκειται να εισπράξει (υπό τις σημερινές συνθήκες) περισσότερα από 7 δις € - δηλαδή, τους τόκους που πληρώνει για περίπου πέντε μήνες ή τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της (ζημίες) για περίπου τρείς μήνες (!).      

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείνοντας, εάν το επιτόκιο δανεισμού μίας χώρας είναι υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης της (πόσο μάλλον όταν η χώρα ευρίσκεται σε ύφεση), η χρεοκοπία της είναι επίσης αναπόφευκτη. Η ύφεση είναι ουσιαστικά υπέρ των δανειστών (καταθετών κλπ), αφού η αγοραστική αξία των μετρητών χρημάτων αυξάνεται, λόγω της πτώσης των τιμών των προϊόντων (εργατικού κόστους κλπ). Επομένως, είναι απόλυτα καταστροφική για όλους όσους χρωστούν χρήματα.   

Αντίθετα, ο πληθωρισμός είναι υπέρ των οφειλετών (βλ. Η.Π.Α.), αφού η αγοραστική αξία των χρημάτων μειώνεται, λόγω της αύξησης των τιμών των προϊόντων (μισθών κλπ). Κατ’ επέκταση, ο πληθωρισμός είναι «εξυγιαντικός» για υπερχρεωμένες οικονομίες ενώ, παρά το ότι είναι ένα άδικο μέτρο για τους μισθωτούς κλπ, η «διαχείριση» του είναι πολύ ευκολότερη, από αυτήν της ύφεσης.    

Όταν λοιπόν μία υπερχρεωμένη χώρα πλήττεται ταυτόχρονα από ύφεση (η οποία προκαλεί με τη σειρά της την ανεργία - κοστίζει περί τα 400 εκ. € ετησίως στη χώρα μας, όταν αυξάνεται κατά 1%) όπως σήμερα η Ελλάδα, λόγω της καταστροφικής πολιτικής του ΔΝΤ, τότε η χρεοκοπία της είναι προδιαγεγραμμένη (εάν όχι, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, προσχεδιασμένη).                

 

Βασίλης Βιλιάρδος(copyright)

Αθήνα, 20. Απριλίου 2011

viliardos@kbanalysis.com      

Facebook  Twitter   Netlog

 

                                         

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου