Ημερομηνία: 7/6/2007 3:45:00 μμ Περιοχή: Βρυξέλλες Βέλγιο Από: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μεγέθυνση - Σμίκρυνση

To Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε σήμερα με απόφασή του ότι η ελληνική νομοθεσία που προβλέπει την είσπραξη φόρου εισφοράς σε περίπτωση μεταφοράς της καταστατικής έδρας ή της έδρας της πραγματικής διεύθυνσης μιας εταιρίας, καθώς και η απαλλαγή από τον φόρο αυτό της συμπλοιοκτησίας, των ναυτιλιακών κοινοπραξιών και των κάθε μορφής ναυτιλιακών εταιριών, παραβιάζει τη σχετική κοινοτική νομοθεσία. Ειδικότερα, πρόκειται για την οδηγία 69/335/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 17ης Ιουλίου 1969, περί των εμμέσων φόρων που επιβάλλονται επί των συγκεντρώσεων κεφαλαίων, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 85/303/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 10ης Ιουνίου 1985. Στην προσφυγή της κατά της Ελλάδας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητούσε από το Δικαστήριο να αναγνωρίσει ότι η ελληνική νομοθεσία περί της είσπραξης φόρου εισφοράς σε περίπτωση μεταφοράς της καταστατικής έδρας και της έδρας της πραγματικής διεύθυνσης μιας εταιρίας, καθώς και περί της απαλλαγής από τον εν λόγω φόρο όλων των αγροτικών συνεταιριστικών οργανώσεων και της συμπλοιοκτησίας, των ναυτιλιακών κοινοπραξιών και των κάθε μορφής ναυτιλιακών εταιριών, αντιτίθεται στην οδηγία 69/335/ΕΟΚ του Συμβουλίου, περί των εμμέσων φόρων των επιβαλλομένων επί των συγκεντρώσεων κεφαλαίων. Ο ελληνικός νόμος 1676/86, για τον καθορισμό των συντελεστών του φόρου προστιθεμένης αξίας και τη ρύθμιση άλλων θεμάτων, προβλέπει ότι «φόρος στη συγκέντρωση κεφαλαίων» επιβάλλεται κυρίως στις εμπορικές εταιρίες και κοινοπραξίες επιτηδευματιών και στις συνεταιριστικές οργανώσεις κάθε βαθμού. Ο ελληνικός νόμος ορίζει ακόμη τις φορολογούμενες πράξεις, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνει «τη μεταφορά στην Ελλάδα, από άλλο κράτος μέλος, της έδρας της πραγματικής διεύθυνσης και της καταστατικής έδρας προσώπου, του οποίου η έδρα της πραγματικής διεύθυνσης βρίσκεται σε τρίτο κράτος, και δεν θεωρείται ότι υπάγεται στο φόρο εισφοράς στο άλλο κράτος μέλος». Ο νόμος 1676/86 απαλλάσσει ακόμη από το φόρο τις αγροτικές συνεταιριστικές οργανώσεις κάθε βαθμού και τις κάθε φύσης ενώσεις και κοινοπραξίες αυτών, αλλά και τη συμπλοιοκτησία, τις ναυτιλιακές κοινοπραξίες και τις κάθε μορφής ναυτιλιακές εταιρίες. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο φόρο εισφοράς υπόκεινται οι μεταφορές, από ένα κράτος μέλος σε άλλο κράτος μέλος, της έδρας (πραγματικής ή καταστατικής) μιας εταιρίας, ενώσεως προσώπων ή νομικού προσώπου που θεωρούνται, για την είσπραξη του φόρου εισφοράς, ως κεφαλαιουχικές εταιρίες στο τελευταίο κράτος μέλος (κράτος προορισμού), ενώ δεν θεωρούνται ως κεφαλαιουχικές εταιρίες στο πρώτο κράτος μέλος (κράτος προέλευσης). Επομένως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θεωρεί ότι οι εν λόγω διατάξεις δεν προβλέπουν φόρο εισφοράς για τις μεταφορές της έδρας μιας εταιρίας, ενώσεως προσώπων ή νομικού προσώπου που θεωρούνται, για την είσπραξη του φόρου εισφοράς, ως «κεφαλαιουχικές εταιρίες» σε κάθε ένα από τα δύο ενδιαφερόμενα κράτη μέλη. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εκτιμά επίσης ότι οι θαλάσσιες μεταφορές διέπονται από τις γενικές διατάξεις της Συνθήκης της ΕΕ. Συνεπώς, η εφαρμογή της οδηγίας 69/335 στον τομέα των θαλασσίων μεταφορών δεν αποτελεί για τα κράτη μέλη δικαίωμα αλλά υποχρέωση. Η οδηγία 69/335 προβλέπει ότι τα κράτη μέλη εισπράττουν φόρο επί των εισφορών σε κεφαλαιουχικές εταιρίες και διευκρινίζει ποιες νοούνται «κεφαλαιουχικές εταιρίες».